Αφιέρωμα στον Λάζαρο.

Γιώργος Παπαδόπουλος

    Πιστεύω ακράδαντα και το έχω αναφέρει πολλές φορές, ότι η τάξη 1973 της Σχολής Ευελπίδων, διαθέτει έμψυχο υλικό, ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου. Αυτό δεν αποτελεί απλά και μόνο προσωπική μου πεποίθηση, αλλά υποστηρίζεται και από αντικειμενικά δεδομένα όπως :

    Πολλοί συμμαθητές μας ήταν πρώτοι μαθητές ή μεταξύ των πρώτων, στα Γυμνάσια από τα οποία αποφοίτησαν . Το έτος 1969 που διαγωνισθήκαμε για την εισαγωγή μας στην Σχολή Ευελπίδων , ο αριθμός των υποψηφίων ήταν πολύ μεγάλος (χιλιάδες) και επομένως ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός και ανελέητος.

    Μεγάλος αριθμός συμμαθητών μας πέρασε με επιτυχία και σε άλλες πανεπιστημιακές σχολές. Πέρα όμως από το γνωστικό πεδίο, και πέρα από την επίδοση στα μαθήματα, υπήρχε στους συμμαθητές μας και πολύ ταλέντο.

    Πολλοί συμμαθητές μας διακρίνονταν για κάποιο ή κάποια ταλέντα. Άλλοι από αυτούς τα αξιοποίησαν –κυρίως μετά τη συνταξιοδότηση- και άλλοι δυστυχώς δεν τα αξιοποίησαν ποτέ και είναι κρίμα. Τα ταλέντα των συμμαθητών εκτείνονται σε όλο το φάσμα του πνευματικού και καλλιτεχνικού πεδίου, κατά δε την νεότητα και σε πλήθος ατομικών και ομαδικών αθλημάτων.

    Η εκδρομή στη Θεσσαλονίκη για την κοπή της πίτας, μου έδωσε το ερέθισμα να γράψω αυτό το αφιέρωμα. Είναι μια αναφορά, αφιερωμένη σ’ ένα συμμαθητή. Το αφιέρωμα δεν αναφέρεται σε κάποιον από αυτούς που ήταν οι πρωταγωνιστές αυτής της εκδήλωσης. Δεν αναφέρεται σε κάποιον από αυτούς που ανέβαζαν την ένταση ξεδιπλώνοντας το ταλέντο τους, δεν αναφέρεται σε κάποιον από τους "συνήθεις υπόπτους" που κλέβουν την παράσταση.

    Το ερέθισμα ξεκινάει το Σάββατο το πρωΐ, 9 Φεβρουαρίου 2019. Το λεωφορείο μας περιμένει, έξω από την κεντρική πύλη, του επιβλητικού στρατηγείου του Γ’ ΣΣ, με την βαριά ιστορική κληρονομιά.   Προορισμός μας, η ιερά μονή του Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, όπου και ο τάφος του Αγίου Παϊσίου.   Στη θέση του ξεναγού, ο αγαπητός μας συμμαθητής, ο Λάζαρος Μπερβερίδης. Η αφήγηση του Λάζαρου δεν θα μπορούσε να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Η γλυκιά φωνή του, η καθαρή άρθρωση, η κατάλληλη ένταση, ο χρονισμός και ο ρυθμός μας παρέσυραν γλυκά σαν τις σειρήνες να τείνουμε ευήκοωα ώτα.

    Πέρα από τον ποιοτικό παράγοντα όμως, στην κατάλληλη δόση προσφέρθηκε και το ποσοτικό στοιχείο. Είπε όσα έπρεπε. Ούτε λίγα για να θεωρηθεί ανεπαρκής, ούτε πολλά για να χαρακτηρισθεί φλύαρος και κουραστικός. Η αίσθηση του μέτρου, υπήρξε, ένα στοιχείο, που χαρακτήριζε τον Λάζαρο από την νεαρή του ηλικία.

    Ενώ παρακολουθώ με προσοχή την ενημέρωση του, ταυτόχρονα, ο νους μου καλπάζει στα νεανικά μας χρόνια και φέρνει χρυσές αναμνήσεις από τα περασμένα. Φέρνω την εικόνα του Λάζαρου από τότε που ήταν πρωτοετής Εύελπις αλλά και από όλη την πορεία του στη Σχολή, στα μετέπειτα σχολεία και σε Μονάδες που έτυχε να συνυπηρετήσουμε.

    Τα μεγάλα εκφραστικά μάτια, ήταν και είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του. Μέσα από αυτά τα μάτια εκφράζονταν και μεταλλάσσονταν ο Λάζαρος, με καταπληκτική ευκολία και ικανότητα. Μάτια που έδειχναν βαθειά καλοσύνη και αθωότητα. Τα ίδια αυτά μάτια, μπορούσαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, να δείχνουν απορία ή όλες τις αποχρώσεις του θυμού, μέχρι την οργή.

    Η αποθέωση όμως ήταν, η κωμική τους έκδοση. Όταν αποφάσιζε να μας ψυχαγωγήσει, να μας κάνει να γελάσουμε. Τότε το βλέμμα του γίνονταν τόσο αστείο, που έκανε ολόκληρη την τάξη των 165 συμμαθητών (συμπεριλαμβανομένων των αλλοδαπών), να γελάνε ασταμάτητα, χωρίς ο Λάζαρος να αρθρώσει λέξη. Μόνο με το βλέμμα και την έκφραση του προσώπου.

    Άλλες φορές έλεγε μια μόνο πρόταση. Ήταν αρκετή να κάνει μια ολόκληρη τάξη να παραληρεί και να του ζητάει εν χορώ να συνεχίσει λίγο ακόμα.

    Ο Λάζαρος όμως δεν συνέχιζε. Δεν κατορθώναμε να τον παρασύρουμε. Έδινε όσο έπρεπε. Φρόντιζε να μην προκαλέσει τον κορεσμό και την εξ αυτού βαρεμάρα. Τηρούσε με ευλάβεια πάντοτε το μέτρο.

    Το Λάζαρο βέβαια δεν ήταν δυνατόν να τον βαρεθεί κανείς, όσο χρόνο και να τον άκουγε. Είχα την τύχη να είμαι παρών και να τον απολαύσω σε κάποιες ‘’πλάκες’’ μεγάλης χρονικής διάρκειας που έκανε με τον ανεπανάληπτο συμμαθητή μας τον Τάσο τον Φερφέλη.

    Δύο διαφορετικοί τύποι, με διαφορετικό στυλ και χιούμορ. Ο καθένας είχε την δική του "σχολή". Η συνεργασία τους όμως, έβγαζε ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα. Αυτές που προανέφερα, δεν ήταν απλές ‘’πλάκες’’. Ήταν υπέροχες παραστάσεις. Σήμερα θα λέγαμε ότι ήταν σόου, ήταν υπερπαραγωγές.

    Δόθηκαν εντελώς απρογραμμάτιστα, θα τις ζήλευαν όμως οι καλύτεροι ηθοποιοί και οι καλύτεροι θεατρικοί συγγραφείς επιθεωρήσεων. Εύρισκες σ’ αυτές ευρηματικούς διαλόγους, διακωμώδηση της επικαιρότητας και της καθημερινότητας της Σχολής, μουσική χωρίς όργανα, ελληνικό και ξένο τραγούδι όλων των μορφών, ειδήσεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, με την κατάλληλη προφορά και άλλα διάφορα και πολύ ενδιαφέροντα.

    Στον αθλητικό τομέα, τον Λάζαρο τον βρίσκουμε στην ομάδα ιππασίας της Σχολής Ευελπίδων. Όλοι τον θυμόμαστε επίσης, ως αρχηγό της εκκλησιαστικής χορωδίας στις θρησκευτικές τελετές της Σχολής. Η γλυκιά του φωνή ξεχώριζε. Το ταλέντο του όμως, δεν εξαντλείται εδώ. Στους χορούς της Σχολής που αποτελούσαν κοσμικό γεγονός για την Αθήνα και στις διάφορες εκδηλώσεις, αποτελεί βασικό στέλεχος της ορχήστρας, όπου παίζει με επιτυχία, ηλεκτρική κιθάρα.

    Μετά την αποστρατεία του, μας αποκάλυψε και μια άλλη πλευρά του ταλέντου του. Την ικανότητα του στην ποίηση. Κάθε τόσο συνθέτει και ένα ωραίο ποίημα. Αυτό για εμένα δεν είναι έκπληξη, αφού η ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία του, δεν θα μπορούσε, παρά να βρει έκφραση και στην ποίηση. Αυτά όλα περνούσαν από το μυαλό μου σε πυκνή παρέλαση, όσο χρόνο ο Λάζαρος μας ενημέρωνε.

    Το λεωφορείο όμως έφτασε στην Μονή και με γοργά βήματα αποβιβαστήκαμε και ακολουθήσαμε το καθιερωμένο πρόγραμμα. Η επιστροφή προς την Θεσσαλονίκη μας επεφύλασσε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Λάζαρος με την σεμνότητα που τον διακρίνει, μας εξιστόρησε ότι στα γυμνασιακά του χρόνια στην Καβάλα, συμμετείχε σε πενταμελές μουσικό συγκρότημα, που το όνομα του ήταν ‹‹Χ››. Εκεί ήταν ο κιθαρίστας στην ηλεκτρική κιθάρα και έκανε και δεύτερη φωνή. Τραγουδούσαν μοντέρνα κυρίως και ξένα τραγούδια.

    Η αποφοίτηση από το Γυμνάσιο, σήμανε και το άδοξο τέλος του συγκροτήματος, που μάλλον ήταν ιδιαίτερα αξιόλογο. Ενώ ο Λάζαρος συνέχιζε την διήγηση του, από το σύμπηκτο δίσκο (CD) του λεωφορείου ακούγαμε τις γλυκείες μελωδίες των Μπήτλς και νιώθαμε ένα απαλό τσίμπημα στις καρδιές μας. Οποία πλάνη όμως και ταυτόχρονα μεγάλη έκπληξη ! ! ! το συγκρότημα που ακούγαμε δεν ήταν οι Μπήτλς.

    Ποιο ήταν όμως αυτό το συγκρότημα που ακούγαμε και απέδιδε τόσο πιστά τα τραγούδια των θρυλικών "σκαθαριών" που προκάλεσαν παγκόσμια επανάσταση στην μουσική ; Θα συνεχίσω προσπαθώντας να αποδώσω την αφήγηση του Λαζάρου, χωρίς να παραλείψω κάτι ουσιαστικό.

    Μετά την αποφοίτηση λοιπόν, ο Λάζαρος επέτυχε τον στόχο του και βρέθηκε στην Σχολή Ευελπίδων. Έτσι τα μέλη του συγκροτήματος ‹‹Χ››, λόγω σπουδών, σκόρπισαν σαν του λαγού τα παιδιά. Ο ένας από αυτούς για σπουδές στην Ιταλία, ο άλλος στην Θεσσαλονίκη, ο άλλος στην Αθήνα και ο πέμπτος σε κάποια άλλη πόλη που δεν θυμάμαι.

    Ο καθένας λοιπόν ακολούθησε τον δρόμο του, το δικό του επάγγελμα και την δική του πορεία. Κάποια στιγμή όμως, η επαγγελματική τους πορεία έφτασε στο τέλος, ο κύκλος έκλεισε και όλοι βρέθηκαν στον ίδιο παρονομαστή και με την ίδια ιδιότητα. Με την ιδιότητα του συνταξιούχου.  Έχοντες το χρόνο ως συνταξιούχοι, αποφάσισαν να συναντηθούν και να περάσουν κάποιες ανέμελες μέρες μαζί, στο σπίτι του ενός, στο βουνό των Κενταύρων, στο όμορφο Πήλιο.

    Εκεί, όπως ήταν φυσικό, εκτός από την νοσταλγία της νιότης και εκτός από όλα τα άλλα, έπαιξαν μουσική και τραγούδησαν. Δεν έμειναν όμως μόνο εκεί. Κάποιος έριξε την ιδέα. Να ξανασμίξουν καλλιτεχνικά. Να κάνουν πρόβες και να ηχογραφήσουν τραγούδια. Όπως είναι γνωστό, όλα ξεκινάνε από μια ιδέα. Τις περισσότερες φορές οι ιδέες παραμένουν για πάντα ιδέες. Κάποιες φορές όμως οι ιδέες γίνονται πράξεις.

    Στην δική μας περίπτωση, οι αντιρρήσεις υπήρχαν. Αμφιβολίες για το αποτέλεσμα, ακόμα περισσότερες. Δισταγμοί και δυσκολίες δεν έλλειπαν. Ο κύβος ερρίφθη. Η ιδέα έγινε απόφαση και άρχισε σιγά-σιγά να υλοποιείται.

    Ο ελλείπων εξοπλισμός αποκτήθηκε και το συγκρότημα ήταν και πάλι έτοιμο. Ο Λάζαρος έψαξε όλη την Ευρώπη, για να προμηθευτεί την ηλεκτρική του κιθάρα και τον ενισχυτή, χρήματα όμως ένας στρατηγός δεν διαθέτει. Χωρίς να το γνωρίζει, η γυναίκα του η Μαρία ενημέρωσε τον γιό του, ο οποίος του έκανε δώρο την κιθάρα και τον ενισχυτή. Τελικά βρήκε αυτό που ήθελε στην Ολλανδία και τώρα καμαρώνει για το καινούργιο του απόκτημα. Το ίδιο έκαναν και οι άλλοι και το συγκρότημα άρχισε να προβάρει το νέο του κουστούμι. Με ποιο όνομα όμως ; με το όνομα ‹‹Χ›› ;  Όχι. Αυτό το αφήσανε πίσω, να συντροφεύει τις αναμνήσεις , αντάμα με τις παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες, την νιότη και τα όνειρα της.

    Το νέο όνομα είναι ρεαλιστικό και πάει γάντι με την ηλικία των μελών του συγκροτήματος, ‹‹Sixties›› το είπαν το συγκρότημα, και οι εξηνταπεντάρηδες με την νεανική φλόγα και καρδιά, στρώθηκαν στην δουλειά. Αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς, είναι τα τραγούδια και η μουσική που μόλις μας καθήλωσαν, (ως μπήτλς) με τον Λάζαρο πάντοτε στην ηλεκτρική κιθάρα και σε δεύτερη φωνή.

    Το αποτέλεσμα πραγματικά καταπληκτικό. Χάρμα. Όνειρο. Όσα λόγια και να γράψω θα είναι μικρά και λίγα για να αποδώσουν αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα. Θερμά συγχαρητήρια στον Λάζαρο και στους φίλους του. Εύχομαι από καρδιάς στο Λάζαρο να είναι πάντοτε καλά και να συνεχίσει σταθερά το δρόμο της δημιουργίας. Αυτός τον ξέρει καλά. Όπως μέχρι τώρα και καλύτερα.

    Εγώ δεν έχω παρά να τον συγχαρώ και πάλι και να εκφράσω και δημοσίως τον θαυμασμό μου και την υπερηφάνεια που νιώθω, επειδή είναι συμμαθητής μου.