«ΤΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΤΩΝ ΑΗΔΟΝΟΧΩΡΙΤΩΝ»

 

ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2025

 

''Το δάκρυ της θεάς Αθηνάς''

 

Ιδιωτικοποιούν το νερό – ΤΕΛΟΣ το οικονομικό καθαρό δημόσιο αγαθό

 

ΣΣΕ Β.Ε. 1973: ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ (18-20/10/2024)

 

«Το μετερίζι των Αηδονοχωριτών»

 

 

                   21η Νοεμβρίου 

         Ημέρα Ενόπλων Δυνάμεων 

 

ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΣΤΡΑΤΑΚΟΥ (13/10/2024)

Την Κυριακή 13 Οκτωβρίου θα τελεσθεί το ετήσιο μνημόσυνο για την απώλεια του συμμαθητού μας Αντιστράτηγου εα Στάθη Στρατάκου, στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Χαλανδρίου, στις 09:30 ώρα.

Τι τιμή στο παλληκάρι…( 24 Σεπτεμβρίου 1969 )

Τι τιμή στο παλληκάρι…( 24 Σεπτεμβρίου 1969 )

     Ήταν Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου του 1969, όταν από πολύ πρωί όλοι εμείς που είχαμε ‘’περάσει’’ στην Σχολή Ευελπίδων, ήμασταν μαζεμένοι μπροστά στην πύλη της Σχολής, και περιμέναμε να μπούμε μέσα.

    Οι περισσότεροι, είχαμε έρθει από τις πόλεις και τα χωριά μας, την προηγούμενη.

    Παρατηρούσα γύρω μου. Συνομήλικοί μου περίπου ( ο μικρότερος από το μεγαλύτερο είχαν διαφορά 4 χρόνια το πολύ ), άλλοι με μια μικρή τσάντα, άλλοι με τίποτα, περιμέναμε, σχολιάζοντας μεταξύ μας το άγνωστο που μας περίμενε μέσα από την καγκελόπορτα.

    Η πόρτα άνοιξε στις 7 το πρωί, και μπήκαμε μέσα. Μας υποδέχτηκαν, με απόλυτη ευγένεια, οι τελειόφοιτοι Ευέλπιδες 4^ης τάξεως, και μας οδήγησαν ‘’δια τα περαιτέρω’’.

    Πήγαμε λοιπόν στα τραπέζια που ήταν για την υποδοχή, όπου δεν μας περίμενε κανένα wellcam dring, αλλά καταστάσεις για να τσεκάρουν την παρουσία μας.

    Αφού πιστοποιήθηκε ότι εμείς ήμασταν ΕΜΕΙΣ, και δώσαμε κάποια δικαιολογητικά που έπρεπε να έχουμε μαζί μας ( ταυτότητα, απολυτήριο γυμνασίου ), σε μικρές ομάδες και με την συνοδεία ευγενεστάτων τεταρτοετών, πήγαμε για να παραλάβουμε τα υλικά μας. Φορτωθήκαμε ο καθένας όπλο ( το αξέχαστο Μ1, ακόμα θυμάμαι τον αριθμό του…) κράνος, στολές, σώβρακα, φανέλες, τζάκετ, ξυριστικά, κτλ, κτλ και πήγαμε να τα αφήσουμε στις θέσεις μας, στους θαλάμους.

    Από την αρχή, εμένα με συνόδευε ένας τεταρτοετής Δεκανέας, που μου είπε ότι θα είναι ο ‘’διπλανός’’ μου, ο Σπύρος ο Μαντούβαλος από τον Γερολιμένα .

    Πήγαμε στους θαλάμους μας, εγώ στο ‘’16’’ ( 1^ος Λόχος, 3^η Διμοιρία, 6^ος Θάλαμος).

    Κρίνεται σκόπιμο να αναφερθεί για τους ‘’μη γνωρίζοντες’’ ότι κάθε λόχος είχε ένα κτίριο  και κάθε διμοιρία του είχε έναν όροφο των δύο θαλάμων, με δεκαέξη κρεβάτια.

    Μας έδειξαν τα κρεβάτια μας ( πράγματι, το διπλανό κρεβάτι ήταν του ‘’διπλανού’’ μας ), βγάλαμε τα πολιτικά μας ρούχα και ΝΤΥΘΗΚΑΜΕ ΕΥΕΛΠΙΔΕΣ, με την φαιοπράσινη βέβαια, το μαύρο ‘’1’’ σε κίτρινο φόντο στις επωμίδες μας, τις αρβύλες μας και το τζόκε’υ’. Όλα ήταν στα μέτρα μας, ή περίπου, οπότε δεν είχαμε πρόβλημα.   Το πρόβλημα, ήταν στο σώβρακο ( ‘’ΣΚΕΛΕΑ’’ στο εξής ) το οποίο ήταν υπερβολικά μεγάλο, για πανύψηλους άνω των 2 μέτρων και 150 κιλών. Τέρμα το σλιπάκι, υποχρεωτικά σκελέα ! Να και ο ‘’ορισμός’’ της

‘’ έστιν ουν σκελέα, τεμάχιον λευκού υφάσματος, δις και τρις περιτυλισσόμενον πέριξ της μέσης, προφυλάσσον το κλείστρον μετα του κινητού ουραίου…’’

    Για τους αδαείς, ‘’κλείστρον’’ και ‘’κινητό ουραίο’’ είναι τμήματα από το τυφέκιον ‘’Μ1’’.

    Αφού ντυθήκαμε, έπρεπε να κουρευτούμε κιόλας. Μερικοί υποψιασμένοι, είχαν κουρευτεί πρίν από την είσοδό μας, με πολύ κοντό μαλλί, όπως έβλεπαν να κυκλοφορούν οι Ευέλπιδες στην πόλη.

    Ο κουρέας μας ρωτούσε, πώς θέλουμε να κουρευτούμε. Και αφού του είπαμε τις επιθυμίες μας, μας εκούρεψεν ‘’εν χρώ’’, τουτέστιν ‘’ΓΟΥΛΙ’’. Πάνε περίπατο οι βόστρυχοι και οι παραγναθίδες ( φαβορίτες ), θυσιάστηκαν στο βωμό του κουρέα…

 

    Εν τω μεταξύ, κυκλοφορώντας στη Σχολή, βλέπαμε τους Ευέλπιδες των άλλων δύο τάξεων, να πηγαίνουν όπου πήγαιναν, τρέχοντας. Ρωτήσαμε τους τεταρτοετείς, γιατί τρέχουν, και μας απάντησαν ότι ‘’βιάζονται’’.

    Και κάποιο διάλειμμα ήταν απαραίτητο, για να καπνίσουμε και κανένα τσιγάρο. Πήγαμε στο ΚΨΕ ( Κέντρο Ψυχαγωγίας Ευελπίδων ) πάντα με τους ‘’διπλανούς ‘’ μας, για κανένα αναψυκτικό ή γλυκό ή τυρόπιττα, ότι είχε το κυλικείο, ή στην Αίθουσα Διασκεδάσεως.

     Γυρίσαμε, μετά το κουρεμα, στους θαλάμους μας, για να τακτοποιήσουμε τα πράγματά μας. Τα πολιτικά ρούχα που είχαμε μαζί μας, τα βάλαμε σε σακκούλα και με μέριμνα της Σχολής στάλθηκαν ταχυδρομικά στο ΜΕΧΡΙ ΕΧΘΕΣ σπίτι μας.

    Οι ‘’διπλανοί’’ μας τεταρτοετείς, μας έδειξαν πώς είχαν τακτοποιημένα τα δικά τους ατομικά είδη, ( με συγκεκριμένο τρόπο όλοι οι Ευέλπιδες ) , για να τακτοποιήσουμε και εμείς τα δικά μας, στο ξύλινο μπαούλο ( ατομικό κιβώτιο ) που ήταν στα πόδια του κρεβατιού μας . Όλα, εμβάδες, χειρόμακτρα, ποδόμακτρα, ρινόμακτρα, ποδεία, προσόψια, σκελέες, κολόβιο, κτλ κτλ, μπήκαν στη θέση τους. Με την χρήση του BRASSO εξοικειωθήκαμε από την πρώτη μέρα, για να γυαλίζουν τα μεταλλικά μέρη της στολής ( πόρπη, κτλ ) γιατί έτσι πρέπει.

    Με αυτά και με αυτά, έφτασε το μεσημέρι, ακούστηκε το γνωστό σάλπισμα ‘’φαντάρε πού πας’’, και

πήγαμε για φαγητό στα εστιατόρια.. Όχι όμως όπως – όπως.

    Το μεσημέρι, γίνεται ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ του Τάγματος Ευελπίδων, με διαδοχικές αναφορές μέχρι τον Αρχηγό της Σχολής ( ο πρώτος τεταρτοετής ) και δική του αναφορά  στον Αξιωματικό Υπηρεσίας. Ανάγνωση Ημερησίας Διαταγής της Σχολής, και μετά είσοδος στα εστιατόρια κατά λόχους και διμοιρίες, για τα καθορισμένα τραπέζια.

    Το τραπέζι μας, όπως όλα, ήταν για 8 άτομα. Δύο από κάθε τάξη. Στα ‘’κεφάλια’’ καθόταν οι τεταρτοετείς, και αμέσως δεξιά τους οι ‘’διπλανοί’’ τους πρωτοετείς, δηλαδή εμείς.

    Στο τραπέζι υπήρχαν όλα όσα χρειάζοταν. Πιάτα, μαχαιροπήρουνα, ποτήρια, ψωμί, λάδια, ξύδια, αλάτια, πιπέρια, πετσέτες… Κάποια στιγμή, όπως συνέβαινε κάθε μέρα , οι σερβιτόρες ( ‘’τραπεζοκόμοι’’ στο εξής ) έφερναν το φαγητό. Εκείνη την ημέρα, είχαμε φακές, σαλάτα, εληές, τυρόπιτα, φρούτο ( ευτυχώς σταφύλια , γιατί εάν έφερναν μήλα ή πορτοκάλια, θα είχαμε προβλήματα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία ). Κατά τη διάρκεια του γεύματος, δεν μιλούσαν παρά μόνον οι τεταρτοετείς, οι δε υπόλοιποι απαντούσαν εάν τους ρωτούσαν κάτι.

    Ένας τεταρτοετής, από μικροφώνου, είπε την προσευχή, και άρχισε το φαγητό. Με καθορισμένο τρόπο, αλλά και αυτό είναι ακόμα μια άλλη ιστορία.

    Μετά το φαγητό, όταν ο Αρχηγός Σχολής έδωσε το ‘’ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ’’, σηκωθήκαμε να φύγουμε, αλλά μας φάνηκε παράξενο που όλοι οι άλλοι, εκτός από τους τεταρτοετείς και εμάς, έφυγαν τρέχοντας. Ρωτήσαμε, γιατί τρέχουν πάλι, και οι τεταρτοετείς μας είπαν ότι ‘΄’ ΤΡΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ’’. Δεν καταλάβαμε τι έτρεχαν να προλάβουν εκείνη τη στιγμή , το καταλάβαμε την επομένη…

    Μετά το φαγητό, πήγαμε στο ΚΨΕ για λίγη ώρα, να καπνίσουμε, όσοι κάπνιζαν, και να κουβεντιάσουμε μεταξύ μας. Σε λίγο, γυρίσαμε στους θαλάμους μας, να συνεχίσουμε την τακτοποίηση των ειδών μας.

Όλες αυτές τις ώρες, συζητούσαμε με τους ‘’διπλανούς’’ μας, για την οικογενειακή μας κατάσταση, τα ‘’χόμπυ’’ μας, τον αθλητισμό, κτλ. Επι παντός επιστητού.

    Κατά τις 5 το απόγευμα, είχαμε το ‘’πρόδειπνο’’. Ξαναπήγαμε στα εστιατόρια, χωρίς παρατάξεις, αναφορές κτλ. Αυτό γινόταν μόνο το μεσημέρι. Το πρόδειπνο, την συγκεκριμένη ημέρα, δεν το θυμάμαι. Θα ήταν σίγουρα κρέμα ή ριζόγαλο, τσάι, κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

    Με αυτά και μ’ αυτά, έφτασε και η ώρα του δείπνου, γύρω στις 7.30 ή 8 το βράδυ. Ούτε το δείπνο θυμάμαι τι φάγαμε, με συγχωρείτε. Μετά το δείπνο, και αφού πέρασε η μισή ώρα ‘’ελεύθερος χρόνος’’ για όλους, οι δευτεροετείς και τριτοετείς πήγαν στα ‘’ΜΕΛΕΤΗΤΗΡΙΑ’’ για διάβασμα, μέχρι τις 9.30 το βράδυ. Σε εμάς, μας είπαν ότι έχει κινηματογραφική ταινία, και συγκεκριμένα την ταινία ‘’Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΒΡΥΚΟΛΑΚΩΝ’’.Την είχα δεί πρόσφατα και μου άρεσε, και θα την ξαναέβλεπα ευχαρίστως.

    Η προβολή, θα γινόταν στο ΚΛΕΙΣΤΟ Γυμναστήριο της Σχολής. Με τους ‘’διπλανούς’’ μας, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς το ΚΛΕΙΣΤΟ. Ο δικός μου ο ‘’διπλανός’’, με ρωτούσε εάν ζεσταίνομαι, γιατί πράγματι έκανε ζέστη. Από καθωσπρεπισμό, απαντούσα ότι δεν ζεσταίνομαι. Εκείνος επέμενε, και μου είπε να ξεκουμπώσω τα κουμπιά της στολής για να δροσιστώ. Επειδή δεν ήθελα, μου τα ξεκούμπωσε ο ίδιος. Εκείνος τα ξεκούμπωνε, εγώ τα κούμπωνα. Αργότερα, κατάλαβα το ‘’γιατί’’.

    Φτάσαμε στο κλειστό γυμναστήριο, μπήκαμε μέσα, αλλά, ούτε καθίσματα είχε, ούτε οθόνη. Όσο για τους τεταρτοετείς, ήταν καμιά δεκαπενταριά μόνον.

    Ο Αρχηγός της Σχολής, ανέβηκε κάπου ψηλότερα, και μας ευχήθηκε το ‘’καλωσόρισες’’ με λίγα λόγια. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι μας είπε, θυμάμαι όμως πώς τέλειωσε τον λόγο του

‘’Και τώρα, σας καλωσορίζουμε με την πατροπαράδοτη ΝΙΛΑ ! ‘’.

    Με το που το είπε, άνοιξαν οι πόρτες του γυμναστηρίου και εισέβαλαν μέσα οι υπόλοιποι τεταρτοετείς, με σφυρίχτρες, τύμπανα και ότι άλλο θορυβώδες μπορεί να φανταστεί κανένας. Επεκράτησε πανδαιμόνιο στην κυριολεξία. Ο κάθε τεταρτοετής, ‘’περιέλαβε’’ έναν όποιονδήποτε από εμάς, τον πιο κοντινό του, και άρχισε το καψόνι. Τούμπες, πηδήματα, φωνές, όποιος δεν το έζησε, δεν καταλαβαίνει.

    Ένας από όλους, μου είπε να αναρριχηθώ σε ένα από τα σχοινιά που κρεμόταν στην οροφή. Το έκανα, και βρέθηκα 6 – 7  μέτρα ψηλά. Προσπάθησα να δώ κάτω τι γίνεται, αλλα δεν υπήρχαν φώτα. Κάθησα εκεί, κρεμασμένος στο σχοινί για αρκετή ώρα. Κορό’ι’δο ήμουν να κατεβώ ???

    Πόσο κράτησε αυτό ? Μισή ώρα ? Μιάμιση ώρα ? δεν ξέρω. Όταν κάποτε τέλειωσε, βγήκαμε από το ΚΛΕΙΣΤΟ για να πάμε στους θαλάμους μας. Περπατώντας ? Πάει αυτό, για τρία χρόνια μας τέλειωσε…Ξαναπερπατήσαμε όταν γίναμε και εμείς τεταρτοετείς, μέχρι τότε ΜΟΝΟ ΤΡΕΧΑΜΕ ! Το ‘’βάδην’’ απαγορεύεται, όπως και το ‘’νωχελικό τροχάδην’’

    Στους θαλάμους, όταν γυρίσαμε, μας περίμενε δεύτερος γύρος, σύντομος όμως. Ο απολογισμός ήταν όλες οι στολές μας να είναι πλέον ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΜΠΙΑ, γιατί ‘’τα πήρε ο αέρας’’. Βέβαια, την επομένη έπρεπε να είναι ραμμένα.

    Όταν ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη στιγμή που σήμανε το Σιωπητήριο, ακούστηκε σαν την καλύτερη μουσική και μεγαλύτερη ανακούφιση της ζωής μας. Πέσαμε για ύπνο στα κρεβάτια μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε ‘’τι είχε συμβεί’’.Ακόμα, δεν το καταλάβαμε…

    Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη από τις 1400 μέρες της Σχολής Ευελπίδων. Οι υπόλοιπες 1399 που ακολούθησαν, ήταν άλλες καλύτερες, άλλες χειρότερες, όμως πέρασαν, και πιστεύω ότι όλοι μας τις θυμόμαστε με νοσταλγία για χίλιους λόγους.

    Λίγο – πολύ, όλες οι πρώτες μέρες και των υπολοίπων Τάξεων εκείνα τα χρόνια, κάπως έτσι ήταν.

    Εκείνη την ημέρα, κλείσαμε μια σελίδα της ζωής μας, και ανοίξαμε καινούρια. Για αυτή τη καινούρια σελίδα, που τώρα πια πάλιωσε και αυτή, θα μπορούσα να γράψω τόμους ολόκληρους, ιδιαίτερα για τα χρόνια της Σχολής. Αν με ρωτήσετε, εάν θα ξαναπερνούσα την Πύλη, με τις γνώσεις και εμπειρίες που έχω σήμερα, θα δυσκολευόμουν πολύ να σας απαντήσω. Το πιθανώτερο είναι πως ΝΑΙ, ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΠΕΡΝΟΥΣΑ!

    Εκείνη την ημέρα, μπήκαμε μέσα 172 νέοι άνθρωποι, ποικίλης καταγωγής και επιπέδου, εντελώς άγνωστοι μεταξύ μας, Μετά από τέσσερα χρόνια, βγήκαμε λιγώτεροι μεν, αλλα ΑΔΕΛΦΙΑ μεταξύ μας.   Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια από τότε, και οι εμπειρίες του καθενός είναι διαφορετικές. Όμως, σαν ονειροπόλος εκ φύσεως που είμαι, πιστεύω ότι εκείνα τα συναισθήματα εξακολουθούν να υπάρχουν, και θα εξακολουθούν όσο είμαστε στη ζωή.

    Δεν θα μπορούσα να βρώ καλύτερο επίλογο, από ΤΟΝ ΥΜΝΟ ΤΟΥ ΕΥΕΛΠΙΔΟΣ.

Τι τιμή στο παλληκάρι όταν έμπει στη Σχολή

και περήφανα φορέσει του Ευέλπιδος στολή .

Την στολή που ετιμήσαν τόσες άλλες γενεές

Και με δάφνες εστολίσαν ένδοξες παλιές μορφές

Κι’ όταν αύριο αφήσει τα θρανία της Σχολής

και στο Στράτευμα αρχίσει εποχή νέας ζωής

θα ‘χει έναν πόθο μέσ’ στην καρδιά, μια κρυφή ελπίδα

Να τιμήσει την Πατρίδα τη γλυκειά, να δοξάσει ηρω’ι’κά.

Ανδρέας

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΕΩΡΓΑΚΗ

 

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΕΩΡΓΑΚΗ

 

ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

 

«Το μετερίζι των Αηδονοχωριτών»

 

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

 

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΣΣΕ1973, ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

 

Αποχαιρετιστήρια ομιλία για την απώλεια του Κώστα Παπανικολάου

 

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΚΩΣΤΑ….

 

                                                      ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΜΜΑΘΗΤΟΥ

Ο αρχηγός της τάξεως  μας και συμμαθητής ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ δεν είναι πιά μαζί μας! Μετά από πολύμηνη "περιπέτεια" με την υγεία του, δυστυχώς ο Κύριος αποφάσισε να τον πάρει μαζί του.

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους φίλους του

Η κηδεία θα γίνει αύριο Πέμπτη 18/7/24 στις 11:15 στον Ιερό Ναό Αναστάσεως του Κυρίου, στα κοιμητήρια Θέρμης.

ΓΙΑ ΣΤΕΡΝΗ ΦΟΡΑ

 

ΚΥΜΑΤΑ...

 

 

Δίπλωμα Ταβλαδώρου

(η μικρή ιστορία του)

 Ο μακαρίτης ο πενθερός μου Παναγιώτης, «ανδρώθηκε» σαν ταβλαδώρος στο καφενείο «ΙΩΝΙΑ» στην Θεσσαλονίκη, στην δεξιά γωνία Αγ. Σοφίας και Λεωφόρου Νίκης (Παραλιακής), ακριβώς απέναντι από το σημερινό GARCON BRASSERIE (πρώην ΤΟΤΤΗ).

Περί τα μέσα του 1960 το «ΙΩΝΙΑ» έκλεισε και οι περισσότεροι των θαμώνων του μετακινήθηκαν στο διπλανό καφενείο «ΘΕΡΜΑΙΚΟΣ» που υπάρχει και στις μέρες μας. Εδώ, γεννήθηκε η ιδέα του πενθερού μου και των φίλων του να δημιουργήσουν μια λέσχη ταβλαδόρων που δεν υπήρχε μέχρι τότε.

Για να μην ξεχνούμε σημαντικά γεγονότα που διαπέρασαν την Κοινωνία της Θεσσαλονίκης και κατά κάποιο τρόπο διαμόρφωσαν κάποιες γενιές, επιτρέψτε μου ως ελάχιστο σεβασμό στην Ιστορία, να αναφερθώ στην εποχή του «ΘΕΡΜΑΙΚΟΥ» και των λοιπών καφενείων που επί πολλά χρόνια χάρισαν στη Θεσσαλονίκη πανέμορφες, παντοτινές, νύχτες και μέρες κι’ εποχές, χρωμάτων κι’ αρωμάτων.

Και σαν παραμύθι, «Δώστου κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει», ένα από τα πιο ωραία παιδιά αυτής της πόλης, ο Μπάμπης Ζουμπούλης, αποφασίζει να επιστρέψει από τη Γερμανία, όπου ζούσε μια περίοδο πλάι στον πατέρα του και αργότερα στο ελληνικό προξενείο του Ανόβερου και να στήσει ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη μετά από πρόταση του αδερφού του Σάββα.

Τον Δεκ. του 1981, σε μια πάροδο της Ανθέων, τη Μαυροκορδάτου, ανοίγει το Basement σε μια υπόγεια disco που λεγόταν Regal, με υπεύθυνο τον αδελφός του Σάββα, ο οποίος γίνεται και συνέταιρος στο Basement. Ένα εξαιρετικά προχωρημένο μαγαζί της εποχής, από κάθε άποψη. Γίνεται το πρώτο όνομα και θαμώνες του γίνονται ένα κοινό από ότι πιο avant garde διέθετε η εποχή. Από trans έως άγρια νιάτα που έσκαγαν μύτη καβάλα σε μηχανές μεγάλου κυβισμού και μια μπανιέρα με μια μοντέλα εντός της! Το μαγαζί συναντά μέχρι και το Billy Bo εντός του! Μια μέρα μάλιστα που πήγαν να κλείσουν το μαγαζί οι αστυνομικοί θαμώνες πετούσαν γιαούρτια για να μην κλείσει.

 Ο «ΘΕΡΜΑΙΚΟΣ» εξακολουθεί να είναι το στολίδι της παραλίας και ένα από τα ελάχιστα μαγαζιά που έχουν απομείνει στην πόλη με την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και την αίγλη των '90s. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες, τους λογοτέχνες, τους ποιητές, τους μουσικούς, τους ηθοποιούς και τους εικαστικούς που έχουν περάσει ή συχνάζουν στον Θερμαϊκό είναι οι Τζον Λιούρι, Σαββόπουλος, Αλ Ντι Μέολα, Γκράχαμ Πάρκερ, Αγγελόπουλος και άλλοι. Δεν είναι τυχαίο που οι θαμώνες του τον θεωρούν πρώτα έναν χώρο έκφρασης και πολιτισμού κι έπειτα café-bar.

Η Amnesia, disco της περιοχής του αεροδρομίου, που λειτουργούσε χειμώνα, όπως άλλωστε και άλλες εκείνη την εποχή, όπως και η Smeraldo, μετατρέπεται από την ομάδα του Ζουμπούλη και των συνεταίρων του (Σάββα Ζουμπούλη, Σάκη Μπέρδου, Νίκου Καρατζά, Σάκη Λυπηρίδη, Κουρέτας, Πέτρου Μουρατίδη, Νίκου Αλατζά, και τελευταία και του Κώστα Καπετανίδη και του Παπαδόπουλου) σε καλοκαιρινό υπερ-κλαμπ. Φυτεύονται φοίνικες, φτιάχνεται πισίνα και η περιπέτεια ξεκινά και θα κρατήσει έως το '89. Ο δρόμος για την επιτυχία έχει ανοίξει. Μέχρι τη στιγμή που το έκλεισαν, για ευνόητους λόγους, ήταν’ πολύ μπροστά για την εποχή του και άνοιξε ένα νέο ορίζοντα. Στο μεταξύ ο Πέτρος Μουρατίδης προτείνει στο Μπάμπη και στην ομάδα του (Σάββα Ζουμπούλη, Σάκη Μπέρδο) να αναλάβει την παλιά Palladium στη Μπότσαρη και να δημιουργήσει κάτι εκεί.

Γεννιέται πρώτα το Convoy και μετά το Container, δυο club που έγραψαν το δικό τους κεφάλαιο στη νύχτα της πόλης. Ακόμα υπάρχουν διηγήσεις με τον Ιόλα να κατεβαίνει τη σκάλα με μια μακριά γούνα, την πρώτη γιγαντοοθόνη να παίζει το Thriller του Michael Jackson, barmen ντυμένους άλλοτε αστροναύτες και άλλοτε γυμνούς με κεραυνούς ζωγραφισμένους πάνω τους.

Σκίζει. Και το 1985, δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ στη χώρα, για να το τοποθετήσουμε λίγο και ιστορικά, κατεβαίνουν στο κέντρο.

Κάτω από το Tiffany's στην Ικτίνου, αποφασίζουν να ανοίξουν το νέο Basement. Τα παιδιά του κέντρου προσκυνούν. Μαζί τους σιγά σιγά και όλη η πόλη. Ο θρίαμβος συνεχίζεται μέχρι που το υπόγειο κλείνει διότι το Basement ενοχλούσε γενικώς το φιλήσυχο κέντρο της πόλης και τους «sic» bourgeois θαμώνες του εστιατορίου Tiffany's που λειτουργούσε από πάνω . . .

Στο μεταξύ ένα μέρος της ομάδας, οι Βουλγαρίδης. Παγώνης και Πάππας έχει μετακομίσει στην Ανθέων, σε ένα παλιό σπίτι, που σήμερα στεγάζεται το Habanera και έχει κάνει το Housemobile. Εκεί ενώνονται ξανά τη σεζόν 86-87 και δημιουργούν ένα πραγματικά μοναδικό για την εμπειρία του χώρο, το Basemobile, που αποτέλεσε τον ναό που προσκυνήσαμε και μας βρήκε το ξημέρωμα ευτυχισμένους. Η τελευταία μετεξέλιξη του πειράματος ήταν το απόλυτο καλοκαιρινό club της Χαλκιδικής, το καλοκαιρινό Basemobile, το καλοκαίρι του 1988, σε ένα χωράφι λίγο έξω από την Καλλιθέα, στο δρόμο προς τη Σίβηρη, με σήμα κατατεθέν ένα αυτοκίνητο καρφωμένο με τη μούρη στο χώμα. Εκεί ξημερωθήκαμε δυο καλοκαίρια, να μα το θεό. Και αργότερα, στο 95-96 μόνος πια, στήνει το Spacemobile στο παλιό Acropol στη στροφή Επανωμής.

Έτσι, οι ταβλαδόροι της ιστορίας μας αυτής, καθώς τα νιάτα πλημμυρίζουν τον «ΘΕΡΜΑΙΚΟ» αναζητούν νέα στέγη στο παραδοσιακό καφενείο «ΕΜΠΟΡΙΚΟ» στην Καλαποθάκη, α’ παράλληλο της παραλιακής Λεωφ. Νίκης.

Ο μακαρίτης πενθερός μου Παναγιώτης Ποιμενίδης υπήρξε "πρύτανις" στο τάβλι και με τους φίλους του, και εκεί στο "ΕΜΠΟΡΙΚΟ" στην Καλαποθάκη, είχαν την ιδέα να δημιουργήσουν και να απονέμουν το Δίπλωμα Ταβλαδόρου με διοργάνωση ιδιαίτερης τιμητικής τελετής.

Εκεί λοιπόν, με κόπο αλλά και ευχαρίστηση, με συνεχείς διορθώσεις και βελτιώσεις, με την βοήθεια του έμπειρου τυπογράφου Κ. Σακάλογλου και με τις περιορισμένες δυνατότητες της Τυπογραφικής Τεχνολογίας, καταλήγουν σ’ ένα πανέμορφο, χιουμοριστικό και πικάντικο Δίπλωμα Ταβλαδόρου, που με πολύ λίγα λέει πάρα πολλά, εδώ και 85 χρόνια τώρα . . . εκεί κάπου από το 1940.

Με μια λέξη; ΧΑΛΑΡΑΑΑ!

 Το Δίπλωμα Ταβλαδόρου δεν καλύπτεται από Πνευματικά Δικαιώματα, είναι ελεύθερο προς χρήση, και όποιος το θέλει σε επεξεργάσιμη μορφή, δεν έχει παρά να μου στείλει ένα μήνυμα στο ταχυδρομείο μου (papgas50@gmail.com) ή να με καλέσει στο 6944246444.

 ΠΡΟΣΟΧΗ !

ΔΕΝ έχουν παραχωρηθεί οποιαδήποτε δικαιώματα ειδικής χρήσης ή εκμετάλλευσης σε τρίτους και ΔΕΝ τίθεται θέμα καταβολής οποιασδήποτε αμοιβής σε οποιονδήποτε.

 

1 Ιουν. 2024

Κων-νος Παπανικολάου