ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

Σε πείσμα των καιρών….

    Μια και έφτασαν οι γιορτές, εμείς οι της ΣΣΕ 73 στη Θεσσαλονίκη, είπαμε να το ρίξουμε και λίγο ‘’έξω’’, προσπαθώντας όχι να ξεχάσουμε, αλλά να παραμερίσουμε προσωρινά όλες τις διαμορφωμένες συνθήκες που σαν ‘’παράπλευρη απώλεια’’ έχουν την χαρά, την ελπίδα και το χαμόγελό μας.

    Μαζευτήκαμε λοιπόν, όσοι δεν είχαν υποχρεώσεις, την Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου το βράδυ, στην γνωστή μουσική ταβέρνα ‘’ΚΙΟΥΡΝΤΙ ΜΕΖΕ’’, όπου στο παρελθόν έχουμε κάνει αξέχαστα γλέντια.

    Από τη σύναξή μας, δεν μπορούσαν να λείψουν οι κάπως μακρινοί, ο Γρηγόρης και ο Πέτρος, η παρουσία των οποίων μας δίνει πάντα μεγάλη χαρά.

    Μαζευτήκαμε λοιπόν οι Γιώργος, και άλλος Γιώργος, Γρηγόρης, Πέτρος, και άλλος Πέτρος, Σάββας, Σπύρος, Σταύρος, Τάσος , Τίμος και εγώ, καθώς και οι φίλοι που είναι πλέον αναπόσπαστο μέρος της παρέα μας, οι Νίκος, Σταύρος, Γιώργος, Στράτος, Κώστας και Τάκης, σύνολο καμιά τριανταριά άτομα.

    Μια χαρά φάγαμε, ήπιαμε, ακούσαμε καλή μουσική, κάποιοι μάλιστα είχαν και …. ‘’κατακτήσεις’’ από διπλανές παρέες…

    Με άλλα λόγια, περάσαμε πολύ όμορφα, αν και το κέφι δεν ήταν όπως τις προηγούμενες φορές.

    Τώρα, οι προσπάθειές μας επικεντρώνονται στην εκδρομή που σχεδιάζουμε για Φλώρινα – Πρέσπες το Σαββατοκύριακο 16 και 17 Ιανουαρίου, καθώς και η κοπή της Βασιλόπιτας στη Θεσσαλονίκη.

    Ακολουθούν, ‘’μερικές σκηνές του έργου’’….

Ανδρέας

Συμμαθητής μας βρήκε χρήματα στο Νοσοκομείο Σερρών και τα επέστρεψε

Θανάση, τιμάς την οικογένειά σου, τους φίλους σου, και την Τάξη ΣΣΕ 1973.

Χαίρομαι που είμαι φίλος σου.

Δεν περίμενα τίποτα λιγώτερο από εσένα !

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

ΕΦΗΜ. ΣΕΡΡΑΪΚΟΝ ΘΑΡΡΟΣ

    Την Παρασκευή 20/11, ο κ. Αθανάσιος Κοτσάνης, απόστρατος αξιωματικός από το Πετρίτσι, βρήκε στο κυλικείο του Νοσοκομείου, πεσμένα κάτω στο δάπεδο, χρήματα που είχαν πέσει από κάποιον άλλο.  Αμέσως απευθύνθηκε στο Γραφείο Υποστήριξης του Πολίτη, το οποίο και έδωσε εντολή να γίνει ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του Ιδρύματος. Ο κ. Κοτσάνης δεν αποκάλυψε σε κανέναν το ποσό. «Εγώ ξέρω πόσα είναι, το ίδιο και αυτός που τα έχασε» είπε και εξήγησε ότι όταν ρώτησε στο κυλικείο αν έχασε κανείς χρήματα… προσφέρθηκαν δυο-τρεις να τα πάρουν, αλλά δεν ήξεραν πόσα ήταν!

    Στο επόμενο δεκάλεπτο από την ανακοίνωση, εμφανίστηκε στο Γραφείο ένας κύριος και είπε ότι ήρθε για τα λεφτά που χάθηκαν. Όταν ο κ. Κοτσάνης τον ρώτησε για το ποσό, εκείνος έδωσε τη σωστή απάντηση, του έδωσε τα χρήματα, κι έδωσαν τα χέρια! Ο άνθρωπος που ξαναβρήκε τα χρήματα τον χιλιοευχαρίστησε.

    «Δεν σκεφτήκατε, πάντως, να τα κρατήσετε;» ρώτησα τον κ. Κοτσάνη.

    «Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση» μου απάντησε με ειλικρίνεια.

    Αξίζει, τέλος, να αναφέρω ότι τα στοιχεία του τα έμαθα μετά το συμβάν (από έναν απόστρατο αξιωματικό θα μπορούσες να περιμένεις κάτι λιγότερο;), όπως και το ποσό, το ύψος του οποίου γενικά, στα χρόνια της κρίσης- δεν ορίζεται από την αξία του, αλλά από τις ανάγκες που έχει αυτός που τα έχασε…

    Όπως και να έχει, έγινε μία καλή πράξη που μας κάνει όλους υπερήφανους, γιατί δείχνει ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί από τον κόσμο…

Με ανοιχτή την «πλαϊνή» πύλη!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

https://parisis.wordpress.com

Ιωάννης Παρίσης

    Όλοι έχουμε δει σε διάφορες πολεμικές ταινίες, την κλασσική σκηνή όπου κάποιοι απασχολούν τον φρουρό της πύλης (δυο μεθυσμένοι, ή μια όμορφη κοπέλα, ή ένας που παριστάνει τον «σαλεμένο», ή μια γριά που «έχασε» το δρόμο της, ή μια μητέρα με μωράκι στην αγκαλιά, κοκ.) ενώ οι σαμποτέρ περνούν από το «πλάι». Κάτι ανάλογο συμβαίνει τους τελευταίους μήνες με τους μετανάστες που κατακλύζουν τα ελληνικά νησιά.

    Τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, τα μεγάλα κανάλια κυρίως, μας δείχνουν συνεχώς ευγενικές νεαρές Σύριες με τα ωραία αγγλικά τους που προσπαθούν να γλυτώσουν από τον πόλεμο, ή έναν επιστήμονα που άφησε τα πάντα για να πάει προς την Ευρώπη, ή κάποιες ταλαίπωρες μανούλες με τα μωράκια τους. Εικόνες που προφανώς συγκινούν το καθένα. Μας δείχνουν ακόμα την, αναμφιβόλως όμορφη, εικόνα των τριών γιαγιάδων που ταΐζουν ένα νήπιο από τη Συρία.

    Εικόνες που απευθύνονται βέβαια στο θυμικό των τηλεθεατών, με σκοπό να τους ευαισθητοποιήσουν και να τους συγκινήσουν, με απώτερο στόχο να αποδεχθούν το θέαμα των ανεξέλεγκτης άφιξης των μεταναστών. Στη πραγματικότητα όμως αποκρύπτουν, ηθελημένα ή από αφέλεια, την πραγματικότητα, αφήνοντας την «πλαϊνή» πόρτα στη διάθεση των «σαμποτέρ».

    Τετρακόσιες χιλιάδες (400.000) μετανάστες πέρασαν από τις τουρκικές ακτές στα ελληνικά νησιά, από την αρχή του 2015, προερχόμενοι από διάφορες χώρες της Ασίας, κυρίως από τη Συρία. Όμως τα κανάλια βλέπουν μόνο 20, 50 ή 100 όντως θλιβερές και τραγικές περιπτώσεις παιδιών, γονιών, οικογενειών που έχασαν τους ανθρώπους τους. Οι υπόλοιπες εκατοντάδες χιλιάδες; Ποιοι είναι, από πού έρχονται, πού πάνε; Γνωρίζει κανείς κάτι;

    Κανείς φυσικά. Διαφορετικά, κάποιοι μπορεί να ενδιαφέρονταν να μάθουν ποιοι είναι αυτοί που περνούν τα σύνορα της χώρας σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Ίσως έτσι να ανακάλυπταν κάποιους που δεν ήταν και τόσο αθώοι ή ταλαίπωροι μετανάστες (ή πρόσφυγες ή όπως αλλιώς θέλουν τους πουν). Ίσως έτσι να εύρισκαν και τους χθεσινούς εγκληματίες που αιματοκύλισαν το Παρίσι.

    Η ανακοίνωση του Υπουργείου ΠροΠο είναι σαφής και αποκαλυπτική: «Σχετικά με την υπόθεση του συριακού διαβατηρίου που βρέθηκε στον τόπο του τρομοκρατικού χτυπήματος, ανακοινώνουμε ότι ο κάτοχος του διαβατηρίου, είχε περάσει από την Λέρο στις 3/10/2015 όπου και ταυτοποιήθηκε με βάση τους κανόνες της ΕΕ, (…)»
    «Πρόσφυγας», λοιπόν, που προσπαθούσε να «σωθεί» από τον πόλεμο στην πατρίδα του ο δράστης που πέρασε από τη Λέρο, και όχι «μετανάστης» (κατά τους φανατικούς λεξιλάγνους).

    Την κατάσταση βέβαια δυσχεραίνει η στάση της Τουρκίας και το γεγονός ότι πρόκειται για ένα κράτος χωρίς δημοκρατικές δομές και λειτουργίες που φυσικά συμπεριφέρεται ανάλογα και στις διεθνείς σχέσεις του. Οφείλει ωστόσο η Ευρώπη, έστω και με την ασυγχώρητη καθυστέρηση που έχει δείξει, να εξαναγκάσει την Τουρκία να συνεργασθεί και να συναινέσει στον έλεγχο των μεταναστών που βρίσκονται στο έδαφός της. Καταρχήν εκείνων που ενδιαφέρονται να περάσουν στην Ευρώπη. Εκεί θα πρέπει να γίνει ο έλεγχος από ειδικά συνεργεία της ΕΕ, με τη συμμετοχή και της Ελλάδας φυσικά, η κυβέρνηση της οποίας θα πρέπει να πάψει να παριστάνει τον… χρήσιμο ηλίθιο!

ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ, ΤΖΕΝΗ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟ.

    Η Τζένη και ο Γιώργος Κα’ι’ντάρης, την 6^η Νοεμβρίου απέκτησαν τον πρώτο τους εγγονό, από την κόρη τους Βάλια και τον Χρήστο Αδάμπα , και πλέουν σε πελάγη ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

    Στους ευτυχισμένους γονείς και στους ακόμα πιο ευτυχισμένους παππού και γιαγιά, ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας,

‘’ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ’’

‘’ΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΕΙ’’

Και

‘’ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΜΑΡΩΣΕΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΠΡΟ’’

Και να μην ξεχνάτε, ότι οι παππούδες και γιαγιάδες, είναι για να κακομαθαίνουν τα εγγόνια τους.

Ο Δημήτρης ο Σύρμος, μας άφησε χρόνους . . .

   

Την Πέμπτη 15 Οκτ. 2015, η οικογένεια, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συμμαθητές του στην κατάμεστη εκκλησία της Αγ. Σκέπης στην Έδεσσα, παρακολουθήσαμε την εξόδιο ακολουθία και συνοδεύσαμε το σώμα του Δημήτρη στην τελευταία του κατοικία, για να πληρωθεί το ρηθέν «χοῦς εἰ καὶ εἰς χοῦν ἀ­πε­λεύ­σει».

    Και το μεν σώμα του, το φθαρτό, κατέληξε εκεί όπου όλα τα φθαρτά καταλήγουν, το πνεύμα του όμως βρίσκεται μετά των πνευμάτων, η δε μνήμη του -- οι  αναμνήσεις που όλοι μας έχουμε -- θα μείνουν μαζί μας, για να γλυκαίνουν την πίκρα της απουσίας του.

    Δεν θα αναφερθώ στα καλά του. Όσοι τον γνώρισαν, όσοι δούλεψαν μαζί του και κυρίως, όσοι τον έζησαν, γνωρίζουν πολύ καλύτερα το ποιός πραγματικά υπήρξε ο κεκοιμημένος.

    Ξεκίνησε τη ζωή του δύσκολα. Όταν οι συνομήλικοι και οι συμμαθητές του απ’ το Γυμνάσιο χαίρονταν την φοιτητική ζωή, ο Δημήτρης διάλεξε την ζωή του Ευέλπιδος. Ως Αξιωματικός ήταν κάθε στιγμή το παράδειγμα για τους υφισταμένους του και η μοναδική αγωνία του ήταν πάντα, τα παλικαράκια που του εμπιστεύονταν η Πατρίδα να τα επιστρέψει τουλάχιστον όπως τα έστελναν οι μανούλες τους, αν όχι καλύτερα.

    Όπου υπηρέτησε γινόταν αμέσως αγαπητός τόσο μέσα στο Στράτευμα όσο και στην Κοινωνία. Κι αυτή η αγάπη και ο σεβασμός στο πρόσωπό του, κορυφώθηκαν στο τελείωμα της καριέρας του όταν τοποθετήθηκε στην Καστοριά ως Ανώτατος Διοικητής Φρουράς, από όπου και αποστρατεύτηκε.

    Οι συντοπίτες του τον λάτρευαν κι αυτός, πάντα προσπαθούσε να κρατήσει όσο μπορούσε πιο ψηλά την ιδέα του Στρατού, ακόμα και σαν απόστρατος.

    Κανείς δεν τον άκουσε ποτέ να παραπονεθεί για την αποστρατεία του κι ας πίστευαν, όλοι όσοι τον γνώριζαν, ότι θα έφθανε πολύ, πάρα πολύ ψηλά.

    Αυτός ήταν ο Δημήτρης. Ένας άνθρωπος που η καρδιά του χωρούσε τον κόσμο όλο, ένας εξαίρετος Αξιωματικός, ένας θαυμάσιος πατέρας. Ποτέ δεν απέφυγε τον αγώνα. Ήταν εκεί σε κάθε κάλεσμα και κάθε πρόκληση για να δώσει τα πάντα, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς αποκλεισμούς και αρκετές φορές σε βάρος της δικής του ζωής. Δεν απέστρεψε ποτέ το βλέμμα του, δεν γύρισε ποτέ την πλάτη του ακόμη και σ’ αυτούς που του το έκαναν. Ποτέ δεν εγκατέλειψε, μέχρι που τον κάλεσε ο Πανάγαθος.

    Πολλοί έχουμε μέσα μας ένα τεράστιο . . . ΓΙΑΤΙ !

    Ένα ερώτημα χωρίς απάντηση στους αιώνες που πέρασαν και σ’ αυτούς που θα ‘ρθουν. «ὄν­τως φο­βε­ρώ­τα­τον τό τοῦ θα­νά­του μυ­στή­ρι­ον»  γιατί, «Ἐ­πελ­θὼν ὁ θά­να­τος πάν­τα ἐ­ξη­φά­νι­σται». Όμως, τον θάνατο τον ορίζει ο Θεός.

    Προσήλθαμε λοιπόν, απλά και ταπεινά, στην τελευταία μας συνάντηση με τον Δημήτρη Σύρμο, για να καταθέσουμε φόρο τιμής, να προσευχηθούμε, και να παρακαλέσουμε τον Θεό: «Τὸ μὲν σῶ­μα αὐ­τοῦ εἰς τὰ ἐξ ὢν συ­νε­τέ­θη δι­ά­λυ­σον, τὴν δὲ ψυ­χὴν ἐν σκη­ναῖς δι­καί­ων τά­ξαι, ἐν κόλ­ποις Ἀ­βρα­ὰμ ἀ­να­παύ­σαι καὶ με­τὰ δι­καί­ων συ­να­ριθ­μή­σαι».

    Κι εμείς – εμείς που μείναμε πίσω – θα μάθουμε να ζούμε με την απουσία του, να τον θυμόμαστε, και σαν Χριστιανοί, δια του Αγίου Θυσιαστηρίου, να επικοινωνούμε μαζί του, και στην προσευχή μας να παρακαλούμε τον Πανάγαθο: «με­τὰ τῶν ἁ­γί­ων ἀ­νά­παυσον τὴν ψυ­χὴν τοῦ δού­λου Σου».

    Η Τάξη 1973 της Σχολής Ευελπίδων αποχαιρετούμε τον κεκοιμημένο συμμαθητή και φίλο Δημήτρη Σύρμο και ευχόμαστε το «Γαῖ­αν ἔ­χοι ἐ­λα­φρὰν».

    Στην  οικογένεια του και στους αγαπημένους του ευχόμαστε την «ἀ­πὸ Θε­οῦ πα­ρη­γο­ρί­αν».

Κώστας Παπανικολάου

ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΜΜΑΘΗΤΟΥ

Έφυγες έτσι ξαφνικά, χωρίς να πεις ούτε ένα γεια
αγάπες ,μίση, μοναξιά,για να περάσουνε στη λησμονιά
κοιμήθηκες ήσυχα γλυκά,με τα ακουστικά να σε καλούν
σε ραντεβού στον ουρανό,με τους αγγέλους να μιλούν
για μια ψυχή χρυσή, αγαπητή,  που έσβησε γλυκά
και να ζητούν οι πίκρες και οι καημοί σου να ξεχαστούν.

Τα μάτια δάκρισαν όλων μας την στιγμή που έφυγες
σε κόσμο μαγικό, για ταξίδι πολύ μακρινό.
κοίταξα ψηλά, έψαξα στα σύννεφα μήπως ξαναδώ
το χαμόγελό το ζεστό,αυτό που πάντα συνόδευει
το πρόσωπό σου,το αγαπητό,το σεμνό, το αγνό.

Aγαπητέ συμμαθητή μας Δημήτρη
κοιμήσου ήσυχα γλυκά τον ύπνο τον στερνό σου
και εμείς από εδώ κάτω θα  θυμόμαστε
τον άδικο, τον ξαφνικό και γρήγορο  χαμό σου
θα είσαι εδώ, θα είσαι παρών στην τάξη του 73
στην σκέψη μας θα βρεις φωλιά, αιθέρια παρουσία.

Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης