Περί κρίσεων και..προαγωγών

Πολλές φορές το έχω σκεφθεί και προσπαθώ να δώσω κάποια εξήγηση στο ερώτημα αν δηλαδή υπάρχει άλλος κλάδος εργαζομένων, δημοσίων υπαλλήλων ,δημοσίων λειτουργών ή όπως αλλιώς θέλετε να το χαρακτηρίσετε ,όχι μόνο σε εθνικό αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο που το 99% για να μην πω το 100% των μελών του φεύγοντας να αισθάνεται τόσο αδικημένο ,όπως είναι ο κλάδος των αξιωματικών. Και το περίεργο είναι ότι με όσο μεγαλύτερο βαθμό αποστρατεύεται κάποιος, τόσο ποιο πολύ ανικανοποίητος και αδικημένος αισθάνεται. Θυμάμαι ότι όταν ανακοίνωσα την αποστρατεία μου σε κάποιους φίλους που δεν είχαν σχέση με το στρατό , άρχισαν ειλικρινά να με συγχαίρουν και εγώ ξαφνιάστηκα γιατί νόμιζα κατά το κοινώς λεγόμενο ότι με δουλεύουν. Βέβαια εδώ πρόκειται για ομαδική διαστροφή που ξεκινάει από τότε που ο καθένας μας μπαίνει στη Σχολή και αντί για ευχές «καλός εύελπις» δέχεται τις ευχές «και στρατηγός». Και τελειώνοντας τη σχολή αντί να ακούμε «καλή σταδιοδρομία» όπως συνηθίζεται εξάλλου σε όλους τους τομείς, ακούμε και πάλι «και στρατηγός» και πάει λέγοντας. Και εάν πάλι με το πέρασμα των χρόνων αξιωθούν κάποιοι να γίνουν στρατηγοί τότε η ευχή αλλάζει και γίνεται «και αρχηγός» οπότε κατοχυρώνεται η παγκόσμια μοναδικότητα να αποστρατεύεται κάποιος αντιστράτηγος και να θεωρεί ότι αδικήθηκε γιατί δεν τον έκαναν αρχηγό. Ασφαλώς η με μέτρο φιλοδοξία του κάθε επαγγελματία είναι επιθυμητή. Tο πάθος όμως και η υπέρμετρη φιλοδοξία, φαινόμενα συνήθη στη περίπτωσή μας, είναι καταστρεπτικά.

Πολλές φορές βλέπουμε κλάδους εργαζομένων να απεργούν για συμπαράσταση σε άλλους εργαζομένους οι οποίοι κατά τη γνώμη τους αδικήθηκαν είτε από την απόφαση κάποιας διοίκησης ή την προώθηση από την Κυβέρνηση κάποιας νομοθετικής ρύθμισης. Στη δική μας όμως περίπτωση τι γίνεται; Η σιωπή των αμνών είναι πιο ηχηρά από τις ανύπαρκτες αντιδράσεις της εκάστοτε ηγεσίας η οποία υποτίθεται εκπροσωπεί τους αξιωματικούς και ενδιαφέρεται για την επίλυση των προβλημάτων τους. Ο καθένας υπεύθυνος σιωπά φροντίζοντας πάντα να μη δυσαρεστήσει τον πολιτικό του προϊστάμενο γιατί ενδεχομένως αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την αποστρατεία του και την στέρηση των αξιωμάτων του που με τόσα θεμιτά και ενδεχομένως αθέμιτα μέσα κατάφερε να εξασφαλίσει. Και όταν βέβαια έρχεται και η σειρά του να αποστρατευθεί αρχίζει και αυτός εντονότερα των άλλων να εκφράζει πικρίες και παράπονα για θέματα τα οποία όταν είχε τη δύναμη να τα επιλύσει σιωπούσε. Όλοι σήμερα ασχολούνται με το συνταξιοδοτικό και όλες οι λεγόμενες επιτροπές σοφών συμφωνούν στη διαπίστωση ότι η πρόωρη συνταξιοδότηση είναι ανεπίτρεπτη καθόσον θεωρείται όχι μόνο αντιοικονομική αλλά και αντικοινωνική. Έχει σχεδόν γίνει αποδεκτό ,πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, ότι ο γρηγορότερος δρόμος προς το θάνατο είναι η πρόωρη συνταξιοδότηση. Στη περίπτωση του κλάδου των αξιωματικών ,διάβαζα κάπου, ο μέσος όρος συνταξιοδότησης είναι τα 48 χρόνια! Και δεν ξέρω πόσο ικανοποιημένοι ή προβληματισμένοι αισθάνονται εκείνοι που αποστρατεύουν στελέχη σε τόση μικρή ηλικία και επιβάλλουν στην πολιτεία από τη μια μεριά να αμείβει με πολύ καλές ,τηρουμένων των αναλογιών, συντάξεις τόσο νέα στελέχη και από την άλλη να στερείται των πολύτιμων εμπειριών και γνώσεων τόσο ικανών αξιωματικών. Βέβαια ,υπάρχουν και αρκετοί που ξεκινάνε μία καινούργια καριέρα και ξανανιώνουν μετά την αποστρατεία αλλά αυτοί δεν αποτελούν τον κανόνα. Και μιλάμε για ηλικίες που έτσι όπως έχουν εξελιχθεί σήμερα τα πράγματα οι περισσότεροι επαγγελματίες βρίσκονται στην πιο δημιουργική φάση της καριέρας τους και πολλοί ξεκινάνε να δημιουργήσουν οικογένεια. Μα δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά ,λέει κάποιος, γιατί αυτό προβλέπει ο νόμος περί κρίσεων και προαγωγών. Δηλαδή αυτός ο περιβόητος νόμος λέει να φεύγει ένας πριν καλά –καλά συμπληρώσει τρία χρόνια στο βαθμό του συνταγματάρχη και να κάθεται ο άλλος έξη και επτά χρόνια αντιστράτηγος και να μη λέει να φύγει; Μα αυτός που έφυγε ενωρίς δεν διέθετε τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για προαγωγή λέει ο αντίλογος. Δηλαδή με άλλα λόγια, σύμφωνα με το νόμο, εκείνος που έφυγε ενωρίς δεν είχε βαθμολογηθεί σε όλα τα προσόντα με άριστα! Οπότε εδώ με αυτή τη πρόβλεψη καταφέρνουμε να ανατρέψουμε και τους νόμους της φύσεως και να απαιτούμε ότι όλοι όσοι προάγονται ως ανώτατοι θα πρέπει να μην έχουν σε κάποιο προσόν ούτε καν λίαν καλώς. Βέβαια, η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι γιατί απλούστατα όσοι ελίσσονται και χρησιμοποιούν και άλλους τρόπους για προαγωγή προχωρούν και τίθενται υπεράνω του νόμου περί κρίσεων όχι όμως και του νόμου περί προαγωγών γιατί εδώ, στη γενική πληθυντικού, η προαγωγή και ο προαγωγός συμπίπτουν. (Τι σοφή που είναι αυτή η ελληνική γλώσσα!) Μήπως λοιπόν ,λέω μήπως, ήλθε η ώρα να αποδείξει η τάξη μας με τους ελάχιστους εναπομείναντες στην ενέργεια συμμαθητές ότι μπορεί να κάνει την υπέρβαση και να προχωρήσει σε μια νέα μεταρρύθμιση του περιβόητου νόμου περί κρίσεων και προαγωγών θεσπίζοντας κριτήρια και μόρια με βάση ικανότητες και γνώσεις που θα πρέπει να συγκεντρώνει ο κάθε αξιωματικός που επιθυμεί να εξελιχθεί σε ανώτατους βαθμούς και αντί να ψάχνεται και να γλείφει και να προσκολλάται πότε στο ένα και πότε στο άλλο πολιτικό κόμμα ή πολιτικό πρόσωπο να στρωθεί κάτω και να βελτιώσει τις ικανότητές του και να εμπλουτίσει το βιογραφικό του με ουσία και όχι με φούμαρα; Θα πρέπει λοιπόν σε ένα νέο νόμο προαγωγών να αναλαμβάνεται δέσμευση και από την υπηρεσία έναντι του αξιωματικού ότι προκειμένου π.χ να προαχθεί στο βαθμό του ταξιάρχου θα πρέπει να έχει τελειώσει τη σχολή πολέμου και τη ΣΕΘΑ ,να έχει πιστοποιημένη γνώση τουλάχιστον της αγγλικής και των κομπιούτερ, να έχει υπηρετήσει κατά τα 2/3 της συνολικής του θητείας σε μονάδες και σχηματισμούς εκστρατείας ,ενισχυτικά να κατέχει δίπλωμα κάποιας άλλης ανώτατης σχολής ,να έχει υπηρετήσει σε πολυεθνικά στρατηγεία ή διπλωματικές θέσεις να έχει ,όπως προέβλεπε ο Λέων ΣΤ! ο σοφός, τη φήμη καλού οικογενειάρχη και πολλά άλλα που θα αποτελέσουν βέβαια αντικείμενο εμπεριστατωμένης και σε βάθος μελέτης .Έτσι λοιπόν από το βαθμό του συνταγματάρχου και πάνω θα παρακάμπτεται η έννοια της αρχαιότητας που τόσα στελέχη θέτει τόσο πρόωρα εκτός στρατεύματος αλλά και ταυτόχρονα με τη θέσπιση αντικειμενικών κριτηρίων θα γνωρίζει ο καθένας από την αρχή εάν μπορεί ή όχι να καταλάβει θέση ανωτάτου ,ενώ παράλληλα θα δεσμεύεται τόσο η στρατιωτική όσο και η πολιτική ηγεσία έναντι του κάθε στελέχους και κανείς δεν θα μπορεί να παίζει το ρόλο του προαγωγού. Η δημιουργία επίσης παράλληλης επετηρίδας για πλήρωση θέσεων που σήμερα πληρώνονται με το σύστημα των ανακλήσεων ,θα πρέπει να αποτελέσει θεσμική ρύθμιση.

Ο κανόνας πρέπει να είναι :Σύνταξη όχι κάτω των 62. Βέβαια αυτά εφαρμόζονται σε πολλούς σύγχρονους στρατούς και εάν π.χ ρωτήσετε κάποιον αμερικανό ταγματάρχη θα σας απαντήσει αμέσως ότι με βάση το βιογραφικό του έχει ή δεν έχει πιθανότητες να προαχθεί σε ανώτατους βαθμούς. Εκτιμώντας λοιπόν ότι είναι πλέον καιρός τις δικές μας εμπειρίες να τις μετατρέψουμε σε παραγωγικές ιδέες ώστε η αξιοκρατία να αποτελεί κανόνα και οι νέοι Αξιωματικοί να αισθάνονται αληθινά περήφανοι και σίγουροι ότι οι κόποι τους δικαιώνονται,

Σας φιλώ με αγάπη

Στέλιος Καστραντάς