Βαγγέλης Δανιάς
Συγκλονισμένο
το Πανελλήνιο, αυτές τις μέρες από το
τραγικό και άδικο χαμό του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του
νεαρού σπουδαστή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων,
προβληματίζεται τα μέγιστα,
τόσο για τα
αίτια της ενδοσχολικής βίας, όσο και τις ανάλογες
ευθύνες όλων μας.
To
διαβόητο Μπούλινγκ (Bullying), όπως
εισήλθε στη καθημερινότητά μας υπό
την Αγγλική Ορολογία, το οποίο δεν έχει αποδοθεί κυριολεκτικά στην
Ελληνική, μας απασχολεί τις τελευταίες δεκαετίες κυρίως με
τη μορφή ενδοσχολικής βίας,
λεκτικής, σωματικής, ψυχολογικής με όλα εκείνα τα δυσάρεστα αποτελέσματα, σε
παιδιά για τα οποία η ζωή στο Σχολείο
γίνεται μαρτύριο, αφού
η προσωπικότητά τους προσβάλλεται
βάναυσα.
Η
τεχνολογία (κινητά τηλέφωνα – διαδίκτυο) συντελεί
ώστε το φαινόμενο να γιγαντώνεται
αφού ο εκφοβισμός – εξαναγκασμός καταλήγει σε περιφορά, επανάληψη
και συνεχή εξευτελισμό. Αλήθεια πως
καταντήσαμε να διαθέτουμε
τις σχολικές αίθουσες
σε κάποια παιδιά σαν φυλακές και
τις αυλές του Σχολείου σαν τόπο βασανισμού και κακοποίησης, εμείς που τις έχουμε
στη μνήμη μας ως ότι πιο
ιερό, νοσταλγικό και ευχάριστο.
Το «νταηλίκι»
όμως, αν
έτσι θα αποκαλούσαμε
την βία, που
προκαλεί εκφοβισμό και εξαναγκασμό, μπορεί
να προκύψει σε
οποιοδήποτε περιβάλλον στο
οποίο άτομα ζουν και
αλληλεπιδρούν. Ειδικότερα στο Σχολείο, στο Στρατό, στην Οικογένεια, στο Χώρο Εργασίας, στο Σπίτι στις Γειτονιές, στις Κοινωνικές - Πολιτικές Ομάδες -
Δραστηριότητες και Εκδηλώσεις. Βαθύτερα
αίτια η ατιμωρησία,
η έλλειψη κατάλληλης εκπαίδευσης,
παιδείας η σχετική αδιαφορία
των θεσμών και
των οργάνων και η κακή κοινωνική αγωγή, η οποία αρχίζει και τελειώνει
στο σπίτι.
Επιπρόσθετα
η κρίση αξιών, η διαφθορά, η παρανομία, η κρίση του πολιτικού συστήματος, η οποία
διαφαίνεται πρωτίστως από
την εκφορά του πολιτικού λόγου καθώς και τη πρωτοφανή βία
από ελάχιστες μειοψηφίες, σε διαδηλώσεις, καταλήψεις,
αθλητικές δραστηριότητες που συντελούν στη
διάπλαση χαρακτήρων με ανάλογες διαθέσεις και προθέσεις. Μην ξεχνάμε ότι ακόμη
και εντός του ναού της Δημοκρατίας
μας τη Βουλή,
έχουν διαγραφεί σκηνές «απείρου
λεκτικού κάλους» οι οποίες
ξεπερνούν κάθε λογική
και δημοκρατικό λογισμό σε μία
χώρα, η οποία ίδρυσε τη Δημοκρατία και ανέδειξε τη διαλεκτική και την ελευθερία
εκ του φόβου ως τα πλέον ανώτερα
αγαθά της. Στα τηλεοπτικά παράθυρα η κατάσταση ανάλογη.
Ακόμη και
στη σάτιρα δεν είναι λίγες οι
φορές, που υπερβαίνονται τα ανθρώπινα
όρια της αξιοπρέπειας
και του νόμου και
συνθλίβονται προσωπικότητες.
Για
μας τους Έλληνες και λόγω της οικονομικής κατάστασης αλλά και
των εξωτερικών απειλών,
η κοινωνική συνοχή, η ομοψυχία, ο πολιτισμός η ποιότητα του Δημοκρατικού
Πολιτεύματος, καθώς και η τήρηση του
νόμου αποτελούν αδήριτη
ανάγκη.
Ως χριστιανοί
δε για ένα
λόγο παραπάνω πρέπει να είμαστε ανθρωπιστές και να αγαπάμε
και να σεβόμαστε αλλήλους. Ας
αντιληφθούν λοιπόν τα θεσμικά όργανα την κατάσταση. Ας
νομοθετήσουν για τα θέματα
της βίας νέα μέτρα. Χωρίς όμως έλεγχο,
το φαινόμενο θα συνεχίσει να υπάρχει.
Όσο για
τις πνευματικές δυνάμεις
του τόπου πρέπει
να αφυπνισθούν, γιατί αποτελούν την τελευταία δικλείδα ασφάλειας της κοινωνικής
γαλήνης, ανάτασης, προόδου και συνοχής, με δεδομένο ότι η τεχνολογία
στένεψε το χώρο της ανθρωπιστικής παιδείας
και εκπαίδευσης. Η
ύλη στις μέρες μας
φαίνεται να επικρατεί
κατά κράτος στο
πνεύμα. Ο εγωϊσμός και η ατομική
προβολή μειώνουν και περιφρονούν
τις πραγματικές ανθρώπινες
αξίες και ιδιαίτερα την αλληλεγγύη.
Στη
συνέχεια ας μας αγγίξουν, ας μας συνεγείρουν, οι συγκινητικοί
- αλληγορικοί στοίχοι
του Άντγου ε,α Αναστάσιου
Θεοδωρόπουλου. Ένας μικρός φόρος τιμής για το νέο, που χάθηκε άδικα και τραγικά
και πάντα θα
μας θυμίζει τις
ευθύνες αλλά και το
χρέος να
αντιμετωπίζουμε αφενός όσους
ασκούν ανάλογη βία και
αφετέρου τα βαθύτερα
αίτια της.
Και
μην ξεχνάμε ότι και η αδιαφορία είναι ασυγχώρητο έγκλημα.
Παμβώτιδα, γιατί;
Γράφει ο
Άντγος ε .α Αναστάσιος Θεοδωρόπουλος
Λίμνη,
πες μου, πως βάσταξες να βλέπεις ένα μήνα,
άψυχου
αγγέλου το κορμί κι απανθρωπιάς το κρίμα.
Γιατί
δεν μοιρολόγησες τα Γιάννενα να νιώσουν
κι όλοι
να βγούνε παγανιά, το νιό για να
γλυτώσουν;
Πώς τα
γλυκά σου τα νερά δεν φούσκωσαν, δεν βγήκαν
να πλύνουν το χεράκι του, να διώξουνε τ`
αγρίμια;
Tι σ`
έκανε και σώπησες, εσύ που πάντα πρώτη
αγώνες
αντικατόπτριζες στης Ιστορίας τη νιότη;
Εσύ που
τόσα βάσανα σκλαβιάς, φοβέρας είδες
γιατί ελιποψύχησες, δεν φώναξες «εδώ είναι!»;
«Εδώ
κείται ένα παιδί, στα βάτα μου έχει
γείρει
όρθια
αγρίμια το `στειλαν στην αγκαθένια κλίνη».
Παμβώτιδα,
πως μπόρεσες να κρύβεις ένα μήνα,
άταφου αγγέλου το κορμί κι αδιαφορίας το κρίμα;
Για τον άδικο και τραγικό χαμό του Βαγγέλη
Γιακουμάκη που έφυγε από τη ζωή καταπιεζόμενος, κατατρεγμένος από την
απανθρωπιά κάποιων, αλλά και από την αδιαφορία όλων μας .
