ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΠΕΡΑΣΕ…..

ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΠΕΡΑΣΕ…..

    Μισός αιώνας πέρασε ακριβώς, από εκείνη την ημέρα που γυρίσαμε οριστικά σελίδα στην ζωή μας, χαράζοντας μια νέα πορεία, με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τα οποία τα δεχτήκαμε και τα ενστερνιστήκαμε. Και από εκείνη την ημέρα, την 24η Σεπτεμβρίου 1969, ημέρα Τετάρτη, μέχρι σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, όλα όσα τότε διαλέξαμε για την ζωή μας, όλα ισχύουν, αναλοίωτα… ολοζώντανα!

    Αυτό το διαπιστώσαμε κατά την διάρκεια των επετειακών εορταστικών εκδηλώσεών μας για την συμπλήρωση πενήντα ετών από την είσοδο στη ΣΣΕ, εμείς, που αποτελέσαμε την ΤΑΞΗ 1973!

    Και γίναμε πρωτοετείς, και γίναμε ανθυπολοχαγοί, και σαν φυσικό επακόλουθο, γίναμε και αξιωματικοί εν αποστρατεία όλοι μας, εδώ και μερικά χρόνια. Άλλοι νωρίτερα, άλλοι αργότερα. Τι σημασία έχει;

    Η μόνη μας πίκρα, είναι πως αυτό το δρόμο που διαβήκαμε, με τις ανηφοριές και κατηφοριές του, δεν τον ακολούθησαν όλοι. Ο Κώστας, ο Θόδωρος, ο Βασίλης, ο Νίκος, ο Αντώνης, ο Κώστας, ο Δημήτρης, ο Ανδρέας και ο Νίκος, χρονολογικά αναφερόμενοι, έφυγαν, και μάλιστα πολύ νωρίς. Τους θέλαμε μαζί μας αυτές τις ιδιαίτερες μέρες, αλλά και όλες τις μέρες. Μας λείπουν….

    Η ευθύνη για την διοργάνωση των εορταστικών μας εκδηλώσεων, όπως είναι φυσικό, έπεσε στους ώμους του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου μας, του Συνδέσμου Αποστράτων Αξιωματικών ΣΣΕ, Τάξεως 1973.

    Το βάρος μεγάλο, όμως οι ώμοι φάνηκαν δυνατοί και ικανοί να  το σηκώσουν. Δεν ήταν ένα απλό πανηγυράκι, μια συνεστίαση όπου θα λέγαμε «τα δικά μας», θα ρίχναμε και κανένα χορό και πάει τέλειωσε. Ήταν ένα ΤΡΙΗΜΕΡΟ εκδηλώσεων, που συνυπολογισμένων όλων των δεδομένων, μεταξύ των οποίων και η ηλικία, έπρεπε να μην είναι πολύ βαρύ, αλλά ούτε και ελαφρύ. Να γεμίζει τις ημέρες, χωρίς να κουράζει. Κυρίως όμως, ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ, που όπως διαπιστώσαμε, οι παλμοί τους ήταν ίδιοι, δυνατοί, όπως πριν 50 χρόνια. Ψυχικά, ήμασταν έτοιμοι να τα αρχίσουμε όλα από την αρχή, από το 1969. Δυστυχώς, αυτό δεν μπορεί να γίνει. Μένουν όμως οι αναμνήσεις, και είναι τόσο δυνατές, που ποτέ δεν πρόκειται να σβυστούν.

    Από τις εκδηλώσεις μας, απουσίαζαν μερικοί συμμαθητές, για διάφορους λόγους ο καθένας. Θέλω να πιστεύω, πως εάν ήταν δυνατόν να είναι παρόντες, θα ήταν εκεί, μαζί μας, όπως μαζί μας τους έχουμε, έστω και νοερά λόγω αποστάσεων, όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίζουμε να είναι παρόντες στον επόμενο μεγάλο εορτασμό μας, το 2023, για τα 50 χρόνια από την ορκομωσία μας ως ανθυπολοχαγοί.

    Εμείς από την Βόρεια Ελλάδα, φτάσαμε στον Άγιο Ανδρέα την Πέμπτη το βράδυ.   

    Τακτοποιηθήκαμε στα οικήματα που φρόντισε να εξασφαλίσει ο Σύνδεσμος, ξεκουραστήκαμε από το πολύωρο ταξίδι μας, και ετοιμαστήκαμε για την επομένη, που ήταν και ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ της επετείου.

    Την Παρασκευή λοιπόν, με τα λεωφορεία που είχαμε, πήγαμε στη νέα Σχολή Ευελπίδων, στη Βάρη, όπου λειτουργεί από το 1982. Θεμελιώθηκε το 1972 νομίζω, και είχα την τιμή να είμαι στο άγημα αποδόσεως τιμών.

    Δεν είναι καθόλου άσχημη η νέα Σχολή. Έχει τα πάντα, όσα θα θέλαμε να είχαμε και εμείς στην παλιά ΣΣΕ, όμως….. δεν ήταν το ίδιο!

    Αφού περάσαμε για μισή ώρα περίπου σε μια αίθουσα για «καφέ – αναψυκτικά – βουτήματα» ( «μικρά δεξίωση» την λένε στο Στρατό…) και συναντηθήκαμε με συμμαθητές που είχαμε χρόνια να δούμε, και αφού παραλάβαμε τις καλαίσθητες μικρές αναμνηστικές πλακέτες για την συμπλήρωση των

50 ετών, πήγαμε στο αμφιθέατρο της Σχολής, όπου μας απηύθυναν χαιρετισμούς, τόσο ο Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Αντγος εα Α. Στεφανής, όσο και ο Διοικητής της Σχολής. Η εκδήλωση, περιλάμβανε την καθιερωμένη σε τέτοιες περιπτώσεις σύντομη ομιλία του προέδρου του Συνδέσμου, με την σύγχρονη προβολή ενός μικρού συγκινητικού βίντεο από «τις μέρες μας», ακολούθησε μια περιεκτική ενημέρωση για την νέα Σχολή που την παρουσίασαν Ευέλπιδες, και έγινε ανταλλαγή αναμνηστικών, με τον ΥΦΕΘΑ και τη Σχολή. Τιμήθηκαν επίσης, όλοι οι διατελέσαντες Πρόεδροι του Συνδέσμου μας ( Μπάμπης, Δημήτρης, Βαγγέλης και Παναγιωτης) καθώς και καλεσμένοι μας εκπαιδευτές που είχαμε στη Σχολή «τα χρόνια εκείνα»…. Οι τότε Υπολοχαγοί Πετρινός και Προκοπέας. Τον πρώτο, τον είχα και διμοιρίτη.

    Στη συνέχεια, εκ μέρους του Συνδέσμου, επιδόθηκε στις «αφανείς ηρωϊδες», τις συζύγους μας, ένα μικρό καλαίσθητο κόσμημα ως αναμνηστικό.

      Ακολούθως, πήγαμε στην Πλατεία Ηρώων. Είχε έρθει η ώρα της επίσημης τελετής…

    Ξεκίνησε με παρέλαση και παράταξη όλου του Συντάγματος Ευελπίδων. Οι άψογοι σχηματισμοί, μας θύμησαν τα νιάτα μας… Κάποιοι σκεφτόταν: «Εμείς πηγαίναμε καλύτερα…» Αυτό που έχει σημασία, είναι πως ΟΠΟΥ και ΟΠΟΤΕ παρελαύνει η Σχολή Ευελπίδων, ΠΑΡΕΛΑΥΝΕΙ ΑΨΟΓΑ!

    Εν συνεχεία, είχαμε την προσέλευση της Σημαίας της Σχολής, με σημαιοφόρο τον Αρχηγό της IV Τάξεως. Όπως πάντα.

    Αφού ολοκληρώθηκε η παράταξη, εψάλη από τον Ιερέα Επιμνημόσυνη Δέηση για τους συμμαθητές μας, που παρακολουθούσαν την τελετή από τα ουράνια.

    Κατόπιν, ο Πρόεδρος του Συνδέσμου μας, κατέθεσε στεφάνι στο Ηρώο της Σχολής. Το ίδιο Ηρώο που είχαμε στην παλιά Σχολή που πλαισιωνόταν από τις προτομές του «Μπαρμπα – Πάνου» ( Πάνος Κολοκοτρώνης) και του «Μπάρμπα – Γιάννη» ( Ιωάννης Καποδίστριας) που επίσης μεταφέρθηκαν.

    Στη συνέχεια ήταν η σειρά του Εθνικού μας Ύμνου, από όλους τους Ευέλπιδες, και του ΥΜΝΟΥ ΤΟΥ ΕΥΕΛΠΙΔΟΣ ( «Τι τιμή στο παληκάρι…»)

    Η απλή εξιστόρηση, δεν δίνει το μεγαλείο και την συγκίνηση της τελετής. Ιδιαίτερα στον Ύμνο του Ευέλπιδος , ένας κόμπος μου έκλεισε το λαιμό και η σκόνη με έκανε να δακρύσω.   Αισθανόμουν και πάλι Εύελπις! Έστω και για λίγα λεπτά, έστω και μόνο στην ψυχή και την καρδιά μου. Είμαι σίγουρος, πως σχεδόν όλοι, αν όχι όλοι, οι συμμαθητές αισθανόμασταν το ίδιο. Μόνο για αυτό, άξιζε να κάνεις ένα ταξίδι όχι 500 , αλλά 5.000 χιλιομέτρων.

     Στη συνέχεια, ξεναγηθήκαμε στις εγκαταστάσεις της Σχολής, στις οποίες μας έγινε μικρή ενημέρωση και επίδειξη σε κάθε δραστηριότητα.

    Μία από τις ενημερώσεις, έγινε στο κλειστό σύγχρονο γήπεδο μπάσκετ. Εκεί, ήθελα να φωνάξω τον Νίκο από ψηλά, τον Δρόσο, τον Ντίνο και τον Νίκο, τον Αντώνη, τον Χρήστο, να πάρουμε μια μπάλα και να έρθει από ψηλά ο Φαίδωνας να μας κάνει προπόνηση… Με ζήλεια, οφείλω να ομολογήσω, θυμόμασταν το γήπεδο της παλιάς σχολής… αλλά για αυτό θα γράψουμε παρακάτω.

    Είχε ήδη έρθει το μεσημέρι, και πήγαμε στην Αίθουσα Διασκεδάσεως ( 10 φορές μεγαλύτερη από την «δικιά μας») όπου μας παρετέθη γεύμα από την ΣΣΕ, με την συνοδέια της μουσικής της ΑΣΔΥΣ. Τραπέζια των «8», και σε κάθε ένα από αυτά γευμάτισε μαζί μας ένας ή μία Εύελπις.

Πολύ καλό το φαγητό, όμως, θα προτιμούσα φακές, τυρόπιτα σχολής, εληές, ταραμά και σαλάτα, το «μενού» της 24ης Σεπτεμβρίου 1969….

    Έτσι τέλειωσε η επίσκεψή μας στην νέα ΣΣΕ, και γεμάτοι απο συναισθήματα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τον Άγιο Ανδρέα.

    Την επόμενη μέρα, Σάββατο, το πρόγραμμα προέβλεπε επίσκεψη στο Μουσείο της Ακροπόλεως και το Ίδρυμα Νιάρχου. Πολύ χρήσιμη επίσκεψη, ιδιαίτερα στο Μουσείο, όπου μπορέσαμε να θαυμάσουμε τις δημιουργίες των προγόνων μας και να αγανακτήσουμε για τις κλοπές των Άγγλων ( κυρίως) και Γάλλων, με τις οποίες εδώ και 200 χρόνια περίπου στολίζουν τα μουσεία τους. Όποιος δεν έχει επισκεφθεί αυτό το μουσείο μας, καλά θα είναι να το κάνει στην πρώτη ευκαιρία.

    Το βράδυ του Σαββάτου, στον Άγιο Ανδρέα, είχαμε την επετειακή μας χοροεσπερίδα, και πάλι με την ευγενική συνδρομή της μουσικής της ΑΣΔΥΣ. Κόψαμε και την Γενέθλια Τούρτα μας, και άρχισε η διασκέδαση. Σεμνά – σεμνά στην αρχή, μέχρι που εξελίχθηκε , με την βοήθεια του ρεπερτορίου της μουσικής, σε ένα θαυμάσιο «νταβαντούρι». Αξιοσημείωτη η συμμετοχή του Γιάννη, του Γρηγόρη  και του Μπάμπη, που τραγούδησαν είτε μόνοι, είτε μαζί με τον τραγουδιστή της ορχήστρας. Όμως, επειδή τα ωραία τελειώνουν γρήγορα, κατά τις μιάμισυ με δύο τη νύχτα αποχωρήσαμε, αφού την επομένη είχαμε άλλη δραστηριότητα, πολύ σημαντική, και αρκετά χιλιόμετρα δρόμο επιστροφής πολλοί από εμάς.

        Και ήρθε η Κυριακή, η τελευταία ημέρα του γενέθλιου εορτασμού μας. Πρώτος σταθμός, η παλαιά Σχολή Ευελπίδων!

    Μια μικρή ενημέρωση για όσους δεν γνωρίζουν.

    Η παλαιά ΣΣΕ, ήταν κληροδότημα του Αβέρωφ, και κτίστηκε για να γίνει ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ.   Όταν θεωρήθηκε πως δεν εξυπηρετεί πλέον το σκοπό που κτίστηκε, και υπο την πίεση εξωστρατιωτικών παραγόντων, αποφασίστηκε να στεγασθούν εκεί τα Δικαστήρια, τα οποία ομολογουμένως ήταν διάσπαρτα σε όλη την Αθήνα. Όμως, λόγω του κληροδοτήματος, δεν μπορούσε να αποχαρακτηρισθεί ολόκληρη, και βρέθηκε η «Σολομώντια Λύση»: Παραχωρήθηκαν όλες οι εγκαταστάσεις στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, εκτός από το Διοικητήριο, το οποίο στέγασε το Μουσείο της Σχολής αλλά και την Σχολή Εθνικής Αμύνης. Έτσι λειτουργεί μέχρι και σήμερα.     

    Τέλος ενημέρωσης.

    Κατά τις 9 το πρωί, περάσαμε την πύλη της Σχολής, αυτήν την πύλη που είχαμε περάσει πριν 50 χρόνια. Μπήκαμε στην παλιά Πλατεία Ηρώων, όπου κάθε πρωί στις 5.30 κάναμε την….  ημερήσια σωματική αγωγή μας, με αρβύλες και φαιοπράσινη ( έτσι την λέγαμε). Δεν χρειαζόμασταν ξεναγούς και τα παρόμοια. Είμασταν ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ! Και άκουγες τους συμμαθητές, να λένε ο ένας στον άλλο, αλλά κυρίως στις συζύγους τους: « Το βλέπεις εκείνο το παράθυρο; Είναι το «16», ο θάλαμος που ήμουν πρωτοετής» «Εδώ ήταν το Ηρώο της Σχολής που είδαμε προχτές». «Αυτά ήταν τα Μελετητήρια με τις αίθουσες διδασκαλίας». Φτάσαμε στον χώρο συγκεντρώσεως Τάγματος, μεταξύ μελετητηρίων και εστιατορίου, και θυμηθήκαμε τα…. μπρέκια! Την άκρη από τα κεραμίδια, τα οποία όλοι οι πρωτοετείς κοιτούσαν όταν έπαιρνε αναφορά ο Αρχηγός Σχολής. Η φωνή «Τα μπρέκια! Τα μπρέκια!» λες και αντηχεί ακόμα…

    Δεξιά, αρχίσαμε να διαφωνούμε, για το πού ήταν το Οικουρείο και πού το Σιδερωτήριο. Στο τέλος, τα βρήκαμε….. Όλα έχουν αλλάξει!

    Λίγο πιο πάνω, βρεθήκαμε σε ένα κυλικείο, με τραπεζάκια έξω. ΗΤΑΝ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΠΑΣΚΕΤ! Το πλατάνι πίσω από την μπασκέτα, έστεκε αγέρωχο. Ο καιρός ( και ο εργολαβος…) το άφησε ανέπαφο. Πόσες αναμνήσεις… Πόση συγκίνηση…. Εκεί ,κάθε μέρα, για 4 χρόνια, από τις 3 μέχρι τις 5.30, είχαμε προπόνηση! Εκεί, πέρασα τις καλύτερες στιγμές μου στη Σχολή. Αυτές οι μνήμες, είναι ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΕΣ!

    Εκεί όμως που έγινε το «σώσε», ήταν το…. Μπάκιγχαμ! Το πειθαρχείο της Σχολής, όπου όλοι μας, ανάλογα με το πόσο «άτακτοι» είμασταν, περάσαμε αρκετές νύχτες στο κελί, σε πρόχειρο κρεβάτι με 3 σανίδες και μία κουβέρτα και μαξιλάρι! Το πρωί δεν σηκωνόμασταν «πιασμένοι», γιατί…. ΗΜΑΣΤΑΝ 20 ΧΡΟΝΩΝ!

    Οσες ώρες και να μέναμε εκεί, στην παλιά ΣΣΕ, θα ήταν λίγες. Ο καθένας μας, είχε τις αναμνήσεις του, και ήθελε να τις ξαναζήσει. Όμως, κάποια στιγμή, έπρεπε να φύγουμε….. Το πρόγραμμα είχε και συνέχεια.

     Επόμενος σταθμός μας ,η Βουλή των Ελλήνων! Την έχουμε δεί άπειρες φορές στην τηλεόραση, όμως τώρα μας δινόταν η ευκαιρία να μπουμε μέσα και να ξεναγηθούμε στους χώρους της.

    Πρίν να μπούμε στη Βουλή, μας δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την μετάβαση του Λόχου Ευζώνων ( παρέλαση με μουσική) στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, για την αλλαγή φρουράς.  ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ! Γιατί, δεν κάνουν όλοι για εύζωνοι….

    Η ξεναγός μας, μια ευγενέστατη και ενημερωμένη κοπέλα, μας ενημέρωσε τόσο για την ιστορία του κτιρίου που ξεκίνησε σαν Βασιλικά Ανάκτορα, όσο και για την τωρινή του χρήση. Μια ενημέρωση, έγινε στην μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων, όπου καθήσαμε, και οι περισσότεροι έψαχναν να δούν σε ποιανού βουλευτή τη θέση βρέθηκαν, αφού δεν έγραφαν ονόματα.

     Και μετά την επίσκεψη στη Βουλή των Ελλήνων, που πολύ μας άρεσε σαν δραστηριότητα, ανηφορήσαμε 200 μέτρα παραπάνω, και φτάσαμε στην ΛΑΕΔ ( Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων), όπου είχε προετοιμαστεί η παράθεση γεύματος, πρίν την αναχώρησή μας από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη, με το λεωφορείο μας.

    Αφού απολαύσαμε το γεύμα μας, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, και δώσαμε ραντεβού για παρόμοια τελετή, το 2023 τον Ιούλιο, για να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια από την ορκομωσία μας σε ανθυπολοχαγούς. Ελπίζω και εύχομαι, να μην αυξηθεί ο αριθμός των συμμαθητών μας που θα συμμετέχουν από ψηλά…..

    Αυτός λοιπόν ,ήταν ο επετειακός εορτασμός μας, με την συμπλήρωση 50 ετών από την είσοδο στη Σχολή Ευελπίδων. Πιστεύω πως αξίζουν συγχαρητήρια στο ΔΣ του Συνδέσμου μας, από τον Πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο,  αλλά και στους «εξωκοινοβουλευτικούς» που εθελοντικά βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό, ώστε όλοι ανεξαιρέτως να φύγουμε γεμάτοι θετικά συναισθήματα, γεμάτοι νοσταλγία, γεμάτοι αγάπη για τους συμμαθητές μας. Πιστεύω, πως ο εορτασμός μας, θα είναι «μέτρο» για παρόμοιους εορτασμούς άλλων Τάξεων ΣΣΕ.

    Πολλά έγραψα, και όμως, μου φαίνονται λίγα. Θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα.  Τυχεροί όσοι συμμετείχαν στον εορτασμό μας. Άτυχοι, όσοι δεν μπόρεσαν. Και τους αδιάφορους, αφού πάντα υπάρχουν και τέτοιοι, έ, δεν θα τους χαρακτηρίσω. Πάρα κάτω θα δείτε  μερικές χαρακτηριστικές από τις 450 φωτογραφίες που έβγαλα το τριήμερο, στις οποίες «τσοντάρησε» με ακόμα 70 ο Βύρων.

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ, ΠΑΙΔΙΑ!  ΚΑΙ ΣΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ, ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ!

Ανδρέας.