Με το
μάτι και την πέννα του Γιώργου Δ. Παπαδόπουλου
Πρωϊ Σαββάτου 14 Μαϊου 2016 και οι έφηβοι ηλικίας 65 plus συγκεντρώνονται στο προκαθορισμένο σημείο, στην περιοχή
Παπάγου, για να ξεκινήσει η εκδρομή που προγραμμάτισε ο Σύνδεσμος. Αυτή η
αναμονή για την αναχώρηση αποτελεί απο μόνη της μιά ενδιαφέρουσα διαδικασία. Τα
αστεία και τα πειράγματα, αποτελούν την προθέρμανση, προετοιμάζουν και
διαμορφώνουν το κλίμα.
Επιβιβαζόμαστε σε ένα άνετο και πολυτελές λεωφορείο που
σε προδιαθέτει θετικά. Το ίδιο και ο οδηγός που μπαίνει γρήγορα στο κλίμα και
προσαρμόζεται ανάλογα. Η διαδρομή κυλάει όμορφα και ευχάριστα. Η ωραία μουσική
και η γρήγορη εναλλαγή των εικόνων συντελούν στην ανύψωση του ηθικού που τόσο
έχει καταρρακωθεί με αυτά που συμβαίνουν τώρα στην ζωή μας. Κατά την διαδρομή
ενημερωνόμαστε σε ότι αφορά τον κάθε συμμαθητή, ενώ παρεμβάσεις με ανέκδοτα και
σύντομες ενημερώσεις, ποικίλουν το πρόγραμμα και το εμποδίζουν να κάνει κοιλιά.
Στα διόδια Ελευσίνας σταματάμε να πάρουμε
συμμαθητές και φίλους. Βέβαια πληρώνουμε και τα διόδια. Ο ληστής Σκίρων που είχε το λημέρι
του στις Σκιρωνίδες Πέτρες (Κακιά Σκάλα) και λήστευε όσους ταξίδευαν απο Κόρινθο προς Αττική και
αντιστρόφως, μετέφερε το λημέρι του, το εκσυγχρόνισε και το μετονόμασε σε ''διόδια''.
Στον Ισθμό
γίνεται η ''πρώτη στάση ανακούφισης'',
γιατί έχουμε και κάποια ηλικία. Εκεί γίνεται και σύξευξη με Τσιλινίκο, Φράγκου
και φίλους.
Το λεωφορείο ξεκινάει και πάλι μέσω του σύγχρονου
αυτοκινητοδρόμου Κορίνθου-Τριπόλεως-Καλαμάτας. Θαυμάζουμε τα ωραία τοπία που
εναλλάσσονται θαυμάσια με αρμονία αλλά και αντιθέσεις. Δαντελωτές παραλίες,
ελαιώνες, αμπελώνες, όμορφα περιβόλια, με εσπεριδοειδή, δασώδη αλλά και
κακοτράχαλα βουνά.
Μάης.
Ο ιδανικός μήνας για εκδρομές.Ο καιρός είναι υπέροχος και η μέρα ατελείωτη. Η
φύση οργιάζει. Μπορεί κανείς να απολαύσει το θαύμα της σε όλο το μεγαλείο.
Δεύτερη στάση μετά την Σήραγγα του
Αρτεμισίου, σ΄ ένα μπαλκόνι-παρατηρητήριο απ΄ όπου θαυμάζει κανείς μιά
άλλη εκδοχή του αρκαδικού τοπίου.
Παρακάμπτουμε την ηρωϊκή Τριπολιτσά και
επισκεπτόμαστε φευγαλέα τους αρχαιολογικούς χώρους της ιστορικής Μεγαλόπολης, (στον
Ελισσώνα παραπόταμο του Αλφειού),
όπου και το μεγαλύτερο θέατρο της αρχαίας Ελλάδος.
Απο την Μεγαλόπολη φεύγουμε κατ΄ευθείαν για το τελικό
προορισμό που είναι το ναϊδριο- θαύμα της Αγίας Θεοδώρας, κοντά στο
χωρίο Βάστα Αρκαδίας.
Ο δρόμος είναι στενός και εξελίσσεται οφιοειδώς επι του
όρους Τετραζίου. Ανάβαση στην αρχή και στην συνέχεια κατάβαση, μέχρι την κοίτη
του Χάραδρου, (παραπόταμου
του Πάμισου), όπου βρίσκεται το
εκκλησσάκι της Αγίας Θεοδώρας. Η διαδρομή είναι ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους.
Πεύκα, βελανιδιές και πλατάνια στην παραποτάμια διαδρομή. Δύσκολη διαδρομή, (17 χιλιόμετρα στροφών-45 λεπτά της ώρας), αλλά σε αποζημιώνει. Το εκκλησάκι είναι αθέατο απο
κάθε πλευρά. Επρεπε να φθάσουμε δίπλα του για να το δούμε. Είναι ένα μικρό
εκκλησάκι του 12ου αιώνα, το οποίο έχει την ιστορία του, αλλά ο χώρος δεν μου
επιτρέπει να αναφέρω. Αποτελεί
ένα θαύμα, αφού πάνω στην στέγη του είναι ριζωμένα 17 αιωνόβια δένδρα, βάρους
πολλών δεκάδων τόννων. Κάτω απο τα θεμέλια του ναού, πηγάζει ένα
ολόκληρο κεφαλάρι νερού. Ανάψαμε το κερί μας, προσκυνήσαμε και μέσω ενός
μονοπατιού που υπάρχει δίπλα στα νερά του Χάραδρου, κατευθυνθήκαμε στον Νερόμυλο του
Νικόλα.
Ο παλιός νερόμυλος βρίσκεται σε λειτουργία και μαζί με
μιά σύγχρονη ταβέρνα, αποτελούν ένα ενδιαφέρον σύνολο, σε ένα μαγευτικό
περιβάλλον.
Με αυτά τα δεδομένα, πως να μην ανοίξει η όρεξη; Οσοι
ήταν σε πρόγραμμα διατροφής, το εγκατέλειψαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Το ψητό κατσίκι και αρνί, το μπιφτέκι, το κοντοσούβλι, αλλά και οι σαλάτες και τα ορεκτικά,
αναστέναξαν. Το δώρο του Διονύσου προς τους ανθρώπους, το καλό κρασί, επιτάχυνε
τις διαδικασίες και το κέφι άνοιξε. Οι χοροί όπως δείχνουν και οι φωτογραφίες, έδωσαν και πήραν και τα
μνημόνια ξεχάστηκαν για λίγο και τα πήρε το ποτάμι που κύλαγε δίπλα, μαζί με
τους θεσμούς βέβαια.
Εξαντλημένοι, αλλά χαρούμενοι, πήραμε τον δρόμο της
επιστροφής. Επεσα έξω γιατί οι κυρίες της εκδρομής σηκώθηκαν απο τις θέσεις
τους και λικνιζόντουσαν στον διάδρομο του λεωφορείου σε – τί άλλο; -
τσιφτετέλια υπο τους ήχους original
λαϊκών αμανέδων δεκαετίας '60 που είχε ο οδηγός. Θα σημειώσω ότι ξεπετάχτηκαν
σε αυτό το bus-κέφι
και κανα δυό άρρενες για πρώτη φορά. Αυτό είναι ευχάριστο και ελπίζω σε
επαναλήψεις. Μια στάση για καφέ στο Σπαθοβούνι και μετά μία πολύ
ενδιαφέρουσα αφήγηση του Τσιλινίκου από μία επίσκεψή του στα ιερά εδάφη του Πόντου, ήταν οι τελευταίες αναμνήσεις απο αυτή την εξόρμηση.
Ως επίλογο θέλω να πώ ότι για να γίνει μιά εκδρομή απαιτείται δουλειά. Εμείς που απλά
συμμετέχουμε, όλα τα θεωρούμε δεδομένα. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο. Ολα
πρέπει να προβλεφθούν και να σχεδιαστούν. Αυτό σημαίνει δουλειά, και την
δουλειά την κάνει ο Πρόεδρος και τα Μέλη του ΔΣ του Συνδέσμου.
Τους ευχαριστούμε θερμά και
περιμένουμε την επόμενη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου