Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΑΛΑΛΟΥΜ 'Η "ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΣΩΣΩ ΚΑΤΣΕ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΣΕ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΩ"

(του Στέλιου Καστραντά)

Επειδή οι συνήθως λαλίστατοι σχολιαστές των ΜΜΕ σιωπούν σχετικά με την αναγκαιότητα και σκοπιμότητα της αναληφθείσας επιχείρησης κατά της Λιβύης και του λαού της ,αφού όπως ανακοινώθηκε εκ μέρους των Αμερικανών ,ο Συνταγματάρχης Καντάφι δεν αποτελεί τον στόχο των επιθέσεων ,ας μου επιτραπεί να κάνω μερικά σχόλια προς προβληματισμό. Και πρώτα απόλα θα ήθελα να ρωτήσω που ήσαν τα τελευταία 40 χρόνια όλοι αυτοί οι κύριοι που σήμερα κόπτονται για τη Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα του Λιβυκού λαού όταν το καθεστώς Καντάφι καταπατούσε συστηματικά κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας και καταπίεζε με το χειρότερο τρόπο τους Λίβυους;

Ασφαλώς και ήσαν δίπλα στον στυγερό δολοφόνο γιατί τους επέτρεπε να αγοράζουν και μάλιστα σε πολύ συμφέρουσα τιμή το πετρέλαιό του ,τους αγόραζε τα οπλικά τους συστήματα και επέτρεπε στις όποιες εταιρείες τους να επενδύουν στη χώρα του ποντάροντας στο γεγονός ότι η μέγιστη καταπίεση εξασφάλιζε την ασφάλεια των επιχειρήσεών τους. Από την άλλη, τον καλοδεχόντουσαν στις χώρες τους ,τον ευχαριστούσαν γιατί γέμιζε τις τράπεζές τους με τα χρήματα που κέρδιζε καταδυναστεύοντας το λαό του και τον παρότρυνα να αυξήσει τις επενδύσεις του .Δεν θα μπορούσαν άραγε όλα αυτά τα χρόνια με πολύ πιο ανώδυνο και αποτελεσματικό τρόπο να επέμβουν για να απομακρύνουν ή να εξοντώσουν τον τύραννο; Μα περίμεναν θα πει κάποιος να ξεσηκωθεί ο κόσμος για να υπάρχει η δικαιολογία της λαϊκής αγανάκτησης. Τότε στο Αφγανιστάν που επενέβησαν μήπως είχαν ξεσηκωθεί οι Αφγανοί;

Αποφάσισε λοιπόν το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε μπροστά στην σφαγή που συντελείτο να πάρει μία πρωτοφανή για τη διεθνή έννομη τάξη απόφαση εξουσιοδοτώντας ,όπως γράφει στο ψήφισμα, την οποιαδήποτε χώρα μέλος του Ο.Η.Ε να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα, πλέον των μέτρων του ισχύοντος εμπάργκο όπλων, προκειμένου να προστατέψει τους πολίτες και τις απειλούμενες με επίθεση κατοικημένες περιοχές της Λιβύης συμπεριλαμβανομένης της Βεγγάζης. Στο ψήφισμα γίνεται σαφής η εξαίρεση οποιασδήποτε μορφής επέμβασης ξένης κατοχικής δύναμης σε οποιοδήποτε τμήμα του Λιβυκού εδάφους. Λέει λοιπόν το σχετικό άρθρο 4 στο πρωτότυπο αγγλικό κείμενο της περιβόητης απόφασης 1973: «4. Authorizes Member States that have notified the Secretary-General, acting nationally or through regional organizations or arrangements, and acting in cooperation with the Secretary-General, to take all necessary measures, notwithstanding paragraph 9 of resolution 1970 (2011), to protect civilians and civilian populated areas under threat of attack in the Libyan Arab Jamahiriya, including Benghazi, while excluding a foreign occupation force of any form on any part of Libyan territory, and requests the Member States concerned to inform the Secretary-General immediately of the measures they take pursuant to the authorization conferred by this paragraph which shall be immediately reported to the Security Council»

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω, θα μπορούσε οποιαδήποτε χώρα όπως π.χ το γειτονικό Σουδάν, Η Αίγυπτος ,η Τυνησία ,η Ουγκάντα, το Ισραήλ, η Τουρκία και όποια άλλη μέλος του Ο.Η.Ε, να αναλάβει μεμονωμένα ή σε συντονισμό με κάποιες άλλες χώρες στρατιωτική δράση, πλην χερσαίων επιχειρήσεων , αρκεί να προφασιζότανε ότι το έκανε σε εφαρμογή της συγκεκριμένης απόφασης.

Με βάση λοιπόν αυτήν την απόφαση φιάσκο των Ηνωμένων Εθνών ξεκινάει πρώτη η Γαλλία να σώσει τους Λίβυους βομβαρδίζοντάς τους . Ακολουθεί η Αγγλία και η Αμερική και σε ρόλο υποστηρικτικό πολλές χώρες της Ε.Ε. Στο χορό μπαίνουν η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ από την Αραβική Ένωση. Εδώ οι δύο τελευταίες στη περίπτωση του ΜπαχρέΪν βομβαρδίζουν τους εξεγερμένους πολίτες αυτής της χώρας που ζητούν τα ίδια πράγματα με τους εξεγερμένους στη Λιβύη τους οποίους εδώ υπερασπίζονται.

Και ξαφνικά μετά την απόφαση του Ο.Η.Ε και τη βιασύνη των Γάλλων να επέμβουν άμεσα, βιώνουμε ένα πρωτοφανές αλαλούμ σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο με το ΝΑΤΟ να συσκέπτεται ακόμη και να μην μπορεί να πάρει απόφαση για το τι θα κάνει και εάν θα πρέπει να εμπλακεί, την Τουρκία να δηλώνει ότι θα θέσει veto σε περίπτωση που το ΝΑΤΟ αποφασίσει να εμπλακεί, την Αγγλία να ενοχλείται που την πρόλαβε η Γαλλία ,την Αμερική ενοχλημένη να διεκδικεί τον ηγετικό της ρόλο που της τον αφαίρεσαν οι Γάλλοι, τον Αραβικό Σύνδεσμο να διχάζεται βαθύτατα με τη συμμετοχή δύο τουλάχιστον αραβικών κρατών κατά των Αράβων αδελφών τους ,τη Γερμανία να το παίζει Κινέζος και να απέχει τόσο από το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας όσο και από οποιαδήποτε εμπλοκή της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ευθυγραμμιζόμενη με την Κίνα τη Ρωσία την Ινδία και τη Βραζιλία ,τη δε Ρωσία να διασπάται στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο με τον Πούτιν να διαφωνεί δημόσια με την όποια επέμβαση τον δε Πρόεδρο Μεντβέντεφ να επιπλήττει δημόσια τον Πρωθυπουργό για αυτή τη δήλωση και πάει λέγοντας.

Ο πόλεμος λοιπόν μεταξύ καθεστωτικών και δυσαρεστημένων πρώην καθεστωτικών, όπως θα ήταν ίσως σωστότερο να αποκαλούνται οι λεγόμενοι αντικαθεστωτικοί στη Λιβύη , δημιουργεί επικίνδυνες εντάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και να θέσουν σε σοβαρό κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη. Δεν μιλάμε βέβαια για την παντελή έλλειψη συντονισμού της όλης επιχείρησης κάτι το οποίο αυτομάτως δημιουργεί πολλά ερωτηματικά για την αποτελεσματικότητά της αλλά και την ασφάλεια των αεροπορικών δυνάμεων που επιχειρούν στη περιοχή. Ήδη ανακοινώθηκε η πτώση ενός αμερικανικού βομβαρδιστικού που μακάρι να οφείλεται όπως είπαν σε τεχνική βλάβη. Προσωπικά διατηρώ πολλές επιφυλάξει.

Ένα άλλο θέμα που θα πρέπει να προβληματίσει είναι η επανειλημμένη ανακοίνωση των Αμερικανών ότι ο Καντάφι δεν αποτελεί στόχο. Δηλαδή μήπως το μετάνοιωσαν που τα έβαλαν με τον Καντάφι και δεν μας το λένε; Μήπως τον θέλουν να παίξει ένα νέο ρόλο στη μεταπολεμική εποχή; Μήπως εκτιμούν ότι η επικράτηση των λεγόμενων αντικαθεστωτικών θα τους δημιουργήσει περισσότερες σκοτούρες και περισσότερα προβλήματα από εκείνα που τώρα επικαλούνται ότι θα λύσουν; Τελικά τι απ’ όλα συμβαίνει;

Δυστυχώς αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά και στη περίπτωση της Λιβύης ότι η λεγόμενη διεθνής κοινότητα ενεργεί και παίρνει αποφάσεις με βάση τα συμφέροντα και τις πιέσεις κάποιων «νταβατζήδων» που με το πρόσχημα ειρηνευτικών αποστολών και κάνοντας αλόγιστη χρήση των στρατιωτικών τους δυνατοτήτων(ενδεχομένως για να ξεφορτωθούν τα ληγμένα πυρομαχικά που θα χρειαζόντουσαν δισεκατομμύρια για να τα καταστρέψουν ή να διατηρήσουν βιώσιμες τις πολεμικές τους βιομηχανίες) έχουν εμπλέξει τον κόσμο σε ένα ατέλειωτο πόλεμο με απρόβλεπτες συνέπειες.

Ας ελπίσουμε ότι η όλη κατάσταση θα τελειώσει σύντομα και δεν θα δρομολογήσει την αρχή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου.