Σαν κεραυνός μου ήρθε η είδηση, ότι ο Νίκος ο Βουλώνης έπαθε εγκεφαλικό και ήταν ήδη στην ‘’Εντατική’’ του 424 ΓΣΝΕ. Σαν κεραυνός και ο χαμός του, δυό μέρες μετά.
Ο χαμός του μου κόστισε πάρα πολύ. Το ‘’πόσο’’, εγώ το ξέρω.
Με τον Νίκο, γνωριστήκαμε το 1964, στο γήπεδο μπάσκετ του ΗΡΑΚΛΗ, όταν 15χρονα παιδιά, αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το σπόρ που αγαπούσαμε, στην ομάδα της καρδιάς μας…
Τρείς- τέσσερεις φορές την εβδομάδα, δυό ώρες κάθε φορά, παρά την ‘’γκρίνα’’ των δικών μας ( ‘’πρέπει να διαβάσεις’’ κτλ ) εμείς εκεί, πιστοί σε αυτό που αγαπούσαμε τότε πιο πολύ από όλα.
Τα χρόνια περνούσαν, και εμείς πάντα μαζι, στα Παιδικά στην αρχή και στα Εφηβικά πρωταθλήματα της Θεσσαλονίκης αργότερα. Πάντα θυμάμαι τον πρώτο επίσημο αγώνα μας με την φανέλα του ΗΡΑΚΛΗ, όταν νικήσαμε το Ναύαρχο Βότση με 27 – 26 στο γήπεδο του Ανατόλια, ( κάπου εκεί κοντά στην οδό Ανθέων για τους παλιούς ) για το Παιδικό Πρωτάθλημα.
Και το 1969, όταν πλέον ήρθε η ώρα της ανδρικής ομάδας, μαζί περάσαμε στην Σχολή, και μαζί κατεβήκαμε στην Αθήνα στις 24 Σεπτεμβρίου.
Αυτά τα έξη χρόνια, άφησαν ένα πελώριο κέρδος, ένα κέρδος ΖΩΗΣ στον Νίκο. Εκεί, στο γήπεδο του ΗΡΑΚΛΗ που το χτυπούσαν οι αέρηδες από παντού, γνώρισε την Πόπη την Σταμούλη, καλαθοσφαιρίστρια και αυτή του ΗΡΑΚΛΗ που τότε ήταν Πρωταθλήτρια Ελλάδος. Από τότε, και μέχρι την τελευταία του στιγμή, ο Νίκος είχε δίπλα του την Πόπη, την αγαπημένη πιστή του σύντροφο και απόλυτο στήριγμά του εδώ και 48 ολόκληρα χρόνια…
Μαζί λοιπόν στη ΣΣΕ, και φυσικά μαζί και στην ομάδα της.
Μαζί στα ‘’κλειστά’’, στα ‘’ανοιχτά’’ κτλ που όλοι ξέρουμε.
Μαζί στα μελετητήρια, στα μαθήματα, στην εκπαίδευση.
Μαζί φεύγαμε στις άδειες, πάντα για Θεσσαλονίκη, και μαζί γυρνούσαμε.
Μαζί στα γήπεδα της Αθήνας, με την στολή, όποτε έπαιζε εκεί ο ΗΡΑΚΛΗΣ και είχαμε βέβαια και έξοδο.
Κάθε μέρα, περιμέναμε το μεσημέρι, να πάει 3 η ώρα, για να πάμε στην προπόνηση της ομάδας. Δεν θα ήμουν υπερβολικός εάν έλεγα, ότι αυτές οι καθημερινές προπονήσεις ήταν μια καθημερινή όαση για εμάς.
Τότε ήταν που ήρθε και ο Φαίδωνας Ματθαίου, προπονητής τότε της Εθνικής Ενόπλων, και ανέλαβε την ομάδα της Σχολής μας.
Μαζί λοιπόν, εμείς οι δύο αλλά και οι Νίκος, Ντίνος, Δρόσος, Αντώνης, Χρήστος. Οι επτά από τους 12 ήμασταν συμμαθητές.
Τι να πρωτοθυμηθώ από τότε ;
Το εσωτερικό πρωτάθλημα τάξεων;
Αφού ο τελικός ήταν Πρωτοετείς ( εμείς) εναντίον Τεταρτοετών, και με δεδομένο ότι η βάση της ομάδας της Σχολής είμασταν οι πρωτοετείς, θεωρήθηκε καλό πρίν από τον αγώνα, για δυό ώρες να μας ‘’κουράσουν’’ ( ξέρετε πώς…) για να χάσουμε. Το αποτέλεσμα ήταν, να μπούμε στο γήπεδο ΠΙΟ ΨΗΛΟΙ, ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΟΙ, ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ, πιο μαχητικοί και πεισμωμένοι και να νικήσουμε με μεγάλη διαφορά.
Τα πρωταθλήματα Παραγωγικών Σχολών ;
Ο πρώτος μας αγώνας, την άνοιξη του 1970, έγινε με την ΣΝΔ. Χάσαμε 50 – 36. Το δεύτερο, με την Σχολή Ικάρων, στο οποίο χάσαμε πάλι με 55 – 53, αλλα ήταν ένας αγώνας με τα όλα του ! Τον θυμάμαι σαν να έγινε εχθές.
Από αυτούς τους αγώνες, ξεκίνησε μια απερίγραπτη αγωνιστική ‘’κόντρα’’ μεταξύ ΣΣΕ – ΣΝΔ και ειδικώτερα ανάμεσα στα πλέη-μέηκερ των ομάδων, του Νίκου και του Μουντζούρη της ΣΝΔ. Εκεί να δείτε ξύλο….
Τους τελευταίους μας αγώνες με τη Σχολή, τους δώσαμε το Απρίλιο του 1973.
Σε αυτούς τους αγώνες, υπήρχε μεγάλο ‘’παρασκήνιο’’. Συγκεκριμένα, είχαμε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ οι παίκτες αποφασίσει, την Κυριακή το πρωί που είχαμε έξοδο, παραμονή των αγώνων, να γυρίσουμε στη Σχολή για προπόνηση, για καλύτερη προετοιμασία. Κάποιοι από εμάς, μεταξύ των οποίων ο Νίκος και εγώ, δεν γυρίσαμε, γιατί, θυμάμαι καλά, είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε.
Άρχισαν οι αγώνες, και στους δύο πρώτους χάσαμε από την ΣΣΑΣ με 68 – 63 και από την ΣΝΔ 65 – 63. Μετά από αυτούς τους αγώνες, μας ενημέρωσαν με τον Νίκο ότι εμείς οι δύο τιμωρηθήκαμε με 10 μέρες φυλάκιση, γιατί δεν είχαμε γυρίσει στη Σχόλή την Κυριακή που προανέφερα.
Ακολούθησε το τελευταίο μας επίσημο παιχνίδι, με την Σχολή Ικάρων, που είχε κερδίσει την ΣΣΑΣ και την ΣΝΔ. Σε αυτό το παιχνίδι, παίξαμε μόνο για τους εαυτούς μας και νικήσαμε 65 – 64.
Για τη νίκη αυτή, η ομάδα πήρε ‘’τιμητική έξοδο’’, εκτός από το Νίκο, τον Δρόσο και εμένα. Κάπου εκεί, τέλειωσε η περιπέτεια με το μπάσκετ στη Σχολή. Άλλωστε, σε 3 μήνες ορκιζόμασταν Ανθυπολοχαγοί.
Και ορκιστήκαμε Ανθυπολοχαγοί. Και πληρωθήκαμε. Και πήραμε την άδεια.
Η άδεια όμως τέλειωσε, και γυρίσαμε στην Αθήνα. Τους τρείς πρώτους μήνες, μείναμε μαζί, ο Νίκος, εγώ και ο άλλος Νίκος, ο Χόης, σε μία γκαρσονιέρα ημιυπόγεια, στην Λομβάρδου κοντά στην Μουστοξύδη. Όταν γυρίσαμε και μετρήσαμε τα λεφτά μας, και οι τρείς μαζί είχαμε 650 δραχμές, για να περάσουμε περίπου 25 μέρες. Έπεσε ‘’μαύρη πείνα’’. Πηγαίναμε στο εστιατόριο οι τρείς μας, και παραγγέλναμε μία φασολάκια, μία πατάτες γιαχνί, μία σαλάτα και μπόλικο ψωμί.
Πέρασαν οι τρείς μήνες, και ο Νίκος με τον άλλο Νίκο έφυγαν για τη Σπάρτη, το Κέντρο Εκπαιδεύσεώς τους, ενώ εγώ έμεινα Αθήνα, στο ΚΕΔΒ.
Από τότε και για αρκετά χρόνια, είχαμε να βρεθούμε με τον Νίκο. Παντρεύτηκε την Πόπη, έκαναν τις κόρες τους, την Φλώρα και την Λίλα, αλλά όλοι ξέρουμε τις συνθήκες ζωής μας. Λόγω αυτών των συνθηκών, κάναμε αρκετά χρόνια να βρεθούμε, γιατί ποτέ δεν έτυχε να συνυπηρετήσουμε σε Φρουρά.
Πάντα μάθαινα τα νέα του, γιατί είχαμε επικοινωνία. Μετά από κάποια χρόνια, κάπου στην δεκαετία το 80, ο Νίκος ήταν στην Χίο, και ασχολήθηκε και πάλι με την μεγάλη του αγάπη, το μπάσκετ, σαν προπονητής ομάδας της Χίου.
Ήρθε επιτέλους και με μετάθεση στη Θεσσαλονίκη, μετά από πολλά χρόνια απουσίας. Αρχίσαμε να βλεπόμαστε. Και επειδή οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιόνται, συνέχισε να είναι προπονητής, για αρκετά χρόνια στον Ατρόμητο Τριαδίου. Κάποια στιγμή, σταμάτησε, γύρω στο 1995.
Κάθε Κυριακή, τον έπαιρνα τηλέφωνο, για να πάμε στο Καυταντζόγλειο, να δούμε τον ΗΡΑΚΛΗ. Ποτέ πια δεν ήρθε. Μέχρι που πρίν από τρία χρόνια, σταμάτησα να πηγαίνω και εγώ.
Επειδή όμως, ‘’το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει’’, ιδιαίτερα όταν η ‘’μηλιά’’ είναι διπλή, την αγάπη του για το μπάσκετ την άφησε στη Λίλα, που ασχολήθηκε και ασχολείται με τη διαιτησία.
Από την στιγμή που η κόρη του η Φλώρα παντρεύτηκε και μένει στην Κύπρο, ο Νίκος κα η Πόπη, με κάθε ευκαιρία πήγαιναν εκεί, για να επισκεφθούν τα εγγόνια τους.
Τελευταία φορά που βρεθήκαμε με τον Νίκο, ήταν στις 13 Φεβρουαρίου φέτος, στον γάμο της κόρης του Δημήτρη Χαντζή. Τον είδα σε όχι καλή κατάσταση, και μου έκανε εντύπωση. Δεν θέλησα να το συζητήσω με κανένα τότε.
Δεν θα γράψω για το πόσο καλός και άξιος αξιωματικός ήταν, αυτά θα τα πούν οι άλλοι, που συνυπηρέτησαν μαζί του. Εγώ θα πώ μόνον, ότι ο Νίκος ήταν πολεμιστής. Δεν τα ‘’παρατούσε’’ ποτέ, και σε καμμία περίπτωση. Είχε και τα νευράκια του, βέβαια, αλλά ποιος δεν έχει ;
Η ζωή του Νίκου, συνοψίζεται στις ‘’αγάπες’’ του. Η Πόπη, οι κόρες του, ο ΗΡΑΚΛΗΣ, το μπάσκετ και η Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια, προστέθηκε η τελευταία και μεγαλύτερη. Τα εγγόνια του. Δυστυχώς, δεν τα χάρηκε αρκετά…
Τώρα, ο Νίκος δεν είναι μαζί μας. Είναι κάπου εκεί ψηλά, όπου πήγε να βρεί τους συμμαθητές μας που προηγήθηκαν. Ελπίζω να τους αφήσουμε μόνους για αρκετά χρόνια, μέχρι να ξανασυναντηθούμε.
Για τον Νίκο όμως, ξέρω ότι δεν θα είναι μόνος. Εκεί, τον περιμένει ο Φαίδωνας και άλλα παιδιά, και του έχουν κρατημένη τη θέση του πλέη-μέηκερ στην ομάδα του Παραδείσου. Μια θέση, δική του.
Θα μπορούσα να γράφω συνέχεια για το Νίκο, σοβαρά και ευτράπελα, πράγματα και καταστάσεις που ζήσαμε. Αυτό που ξέρω, είναι πως όταν τον φέρνω στη μνήμη μου, τον βλέπω σαν τον αγαπημένο φίλο, συνάδελφο, συμμαθητή και συμπαίκτη, από τον οποίο περιμένω κάθε φορά φορά την καλή ‘’πάσσα’’.
Δεν είναι επικήδειος λόγος όσα σας έγραψα. Δεν τα καταφέρνω σε αυτά. Είναι οι αναμνήσεις από τα χρόνια που πέρασαν και τα κοινά βιώματά μας με το Νίκο. Ο Νίκος μπορεί να μην είναι πια μαζί μας, αλλά οι αναμνήσεις παραμένουν ανέπαφες.
Ελπίζω ο Νίκος να πήγε σε έναν καλύτερο κόσμο, και να είναι ήρεμος και ευτυχισμένος. Κάποια στιγμή, θα πάμε να του κάνουμε παρέα. ‘Όμως, βιάστηκε να φύγει…… Ήταν πολύ νωρίς και είχε πολλά ακόμα να προσφέρει, στους φίλους του αλλά κυρίως στην οικογένειά του. Την Πόπη τις κόρες και τα εγγόνια του.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
