24 Μαρ 2017

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΑΞΕΩΣ 1973 ΣΤΗΝ ΘΗΒΑ



ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΑΞΕΩΣ 1973 ΣΤΗΝ ΘΗΒΑ
(ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ-ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ-ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ)
            Την Κυριακή 5 Μαρτίου 2017, πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη εκδρομή στην Θήβα, προκειμένου να γίνει η ετήσια Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου μας, η κοπή της βασιλόπιτας κατα τα ειωθότα και παράλληλα αυτό να αποτελέσει ευκαιρία για απόδραση απο την Αθήνα και ψυχαγωγία. Την φιλοξενία ανέλαβαν οι δύο Θηβαίοι συμμαθητές μας, ο δήμαρχος Θηβαίων (ήδη διανύει την δεύτερη θητεία του), Σπύρος Νικολάου και ο Γιάννης Δαλιάνης, αμφότεροι εκλεκτοί και αγαπητοί.
            Ολοι οι οιωνοί ήταν άριστοι. Τα πάντα προμήνυαν ένα όμορφο αποτέλεσμα. Πράγματι, αυτή η Κυριακή ξημέρωσε με τις καλύτερες συνθήκες. Ο Θεός μάζεψε τα σύννεφα και ο Αίολος για χάρη μας, φυλάκισε τους αέρηδες μέσα στον ασκό του. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές για εκδρομή. Μία πρώϊμη, λαμπρή ανοιξιάτικη μέρα, μας καλημέρισε στο πρωϊνό μας ξύπνημα. Το στερνό  αστέρι της αυγής, βλεφάριζε αχνό, ψηλά μέσα στον ολοκάθαρο ουρανό της Αττικής. Στις φυλλωσιές μιάς λεμονιάς, ένας κότσυφας καλοδέχεται την αυγή, ενώ μιά καρδερίνα του απαντάει χαρούμενα απ΄το κλουβί τής απέναντι εξώπορτας, ξεχνώντας για λίγο την αιχμαλωσία της. Η θάλασσα του Σαρωνικού, λαμποκοπάει σαν ασημένιο κάτοπτρο, που μέσα του κατοπτρίζεται ο ίδιος ο Θεός. Τα πέυκα ριπιδίζουν την κρυστάλλινη δροσιά της αυγής, με τις πυκνές πευκοβελόνες τους.
            Ενα σύχρονο λεωφορείο, μας περιμένει στου ΠΑΠΑΓΟΥ, έξω απο το γνωστό Cafe Verde. Ολοι έρχονται κεφάτοι. Με τέτοιες συνθήκες πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά? Είχαν μαζευτεί εκεί ο Βύρωνας Μαυροδόπουλος, ο Δημήτρης Φράγκου, ο Γιώργος Ρούγγας, ο Ραφαήλ Κουλούρας, ο Δρόσος Κατσαγούνος, ο Αποστόλης Μπόκαρης, ο Δημήτρης Μπελιβανάκης, ο Μανώλης Βάσιλας, ο Μανώλης Κρασανάκης, ο Μπάμπης Γηραλέας, ο Μπάμπης Πολύμερος, ο Θανάσης Χάλικας, ο Στάθης Στρατάκος, ο Πέτρος Χρυσικός, ο Ποθητός Λέπουρας, ο Νίκος Χριστοδουλόπουλος, τα μέλη του ΔΣ (Παναγιώτης Ψυχογυιός, Δημήτρης Τσιλινίκος, Δημήτρης Παυλής, Δημήτρης Χ''ηλιάδης, Στυλιανός Καστραντάς, Αλέξανδρος Πετρόπουλος). Επίσης μας τίμησε με την συμμετοχή της η Λίτσα Φραγκή.
            Ακολουθούν χαιρετούρες, αγκαλιές, προσμονή, αναμονή. Αυτό το μικρό χρονικό διάστημα της
προαναχωρητικής αναμονής, είναι απο τις πιό ενδιαφέρουσες στιγμές. Πρέπει να πείς όσο το δυνατόν περισσότερα, με όσο το δυνατόν περισσότερους.
            Την προκαθορισμένη ώρα, επιβιβαζόμαστε και ξεκινάμε. Καθυστερήσεις δεν υπήρχαν, αστοχίες δεν παρατηρήθηκαν, απρόοπτα δεν υπήρχαν. Ολα πρίμα. Στους δρόμους της Αθήνας, ελάχιστα αυτοκίνητα κινούνται (Κυριακή πρωί είναι). Αυτό μας διευκολύνει να απεγκλωβιστούμε γρήγορα απο τον πολεοδομικό ιστό και να μπούμε γρήγορα  στον σύγχρονο αυτοκινητόδρομο της Αττικής Οδού, που στο σημείο αυτό διασχίζει τις καταπράσινες ΒΔ πλαγιές του Υμηττού, ο οποίος στην αρχαιότητα φιλοξενούσε πολλά ιερά.
            Πριν καλά καλά το καταλάβουμε, βρισκόμαστε ήδη στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας. Ανατολικά μας, στους πρόποδες της Πεντέλης, (αρχαίο όνομα Βριλησσός), απλώνεται νωχελικά η Κηφισιά, (αρχαία Κηφισίς), απο την οποία κατάγονταν ο κωμικός ποιητής Μένανδρος. Δυτικά μας, ο πολύπαθος Δήμος Αχαρνών, ο πολυπληθέστερος Δήμος της αρχαιότητας.
            Κινούμαστε με ταχύτητα και τα πάντα περνάνε μπροστά μας κινηματογραφικά. Θα πρέπει να πιώ νερό απο την πηγή της Ιπποκρήνης και να επικαλεστώ την βοήθεια των Μουσών, για να μπορέσω να γράψω και να περιγράψω την εκδρομή μας και να την συνδέσω με το τον τόπο που εξελίσσεται. Θα πρέπει να συνθέσω στον νού μου, εικόνες του μύθου, και της ιστορίας και να τις τοποθετήσω στον χώρο.
            Η διαδρομή Αθήνα-Θήβα, είναι μιά μικρή διαδρομή. Μιά διαδρομή όμως, με τόσα ενδιαφέροντα γεωγραφικά, μυθολογικά και ιστορικά στοιχεία, που για να τα περιγράψει κανείς θα έπρεπ να συγγράψει ογκώδεις τόμους. Γι αυτό περιορίζομαι σε συνοπτική αναφορά.
            Αφίδνες: Η πατρίδα του μεγάλου στρατηγού Καλλιμάχου και των γεφυραίων Αρμοδίου & Αριστογείτωνος
            Ανατολικά και μέσα απ' τα μικρά παράθυρα που αφήνει η βλάστηση, βλέπουμε τμήματα της πανέμορφης λίμνης του Μαραθώνα, ενώ στ΄αυτιά μας νιώθουμε ότι αντηχεί η κλαγγή των όπλων του Μιλτιάδη, ο ηρωϊκός αγώνας του Αισχύλου και η ανεπανάληπτη εικόνα του αδελφού του, του Κυναίγειρου, να κρατάει το περσικό πλοίο με το μοναδικό μέσο που του απέμεινε, τα δόντια του. Βλέπομε θαρρείς μπροστά μας τους θρυλικούς αυτούς Μαραθωνομάχους να συντρίβουν την αυτοκρατορία των χρυσοφόρων Μήδων.
            Συνεχίζουμε την διαδρομή. Δυτικά μας υψώνεται μεγαλόπρεπη και περήφανη, αλλά ταυτόχρονα
και προστατευτική, καταπράσινη, (σε πείσμα των εμπηστών), και πανέμορφη Πάρνηθα, το ψηλότερο βουνό της Αττικής, με υψόμετρο 1413 μέτρα.
            Στα ανατολικά μας η περιοχή του Ωρωπού, όπου ο Σωκράτης πολέμησε πιό γενναία από όλους, και κουβάλησε στην πλάτη συμμαχητή του, σώζοντας την ζωή του.
            Ο συνήθως αγριεμένος Νότιος Ευβοϊκός, που βρέχει τα ανατολικά εδάφη της Αττικής και της Βοιωτίας, σήμερα είναι ιδιαίτερα ήρεμος και φιλικός, θαρρείς σε ένα καλοσώρισμα αβροφροσύνης.
            Διασχίζουμε την πεδιάδα της Τανάγρας, σε ολόκληρο σχεδόν το μήκος της οποίας , εκτείνεται ένα αρχαίο νεκροταφείο, όπου η σκαπάνη των αρχαιολόγων έφερε στο φώς, τις περίφημες για την χάρη και την κομψότητα, Ταναγραίες κόρες.
            Η Αυλίδα του Ομήρου, όπου τα στρατεύματα των Αχαιών συγκεντρώθηκαν, πριν ξεκινήσουν για την Τροία.
            Συνεχίζοντας, αφήνουμε ανατολικά την Ριτσώνα (αρχαία Μυκαλησσός) και βλέπουμε να απλώνεται μπροστά μας ο εύφορος κάμπος των Θηβών. Ενας κάμπος που άρχισε να γεμίζει ομορφιές. Το χαμομήλι άρχισε να ευωδιάζει και οι παπαρούνες άναψαν σαν διψασμένα χείλη.
            Κουβεντιάζουμε και γελάμε, αναλύουμε και προβληματιζόμαστε. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει ταυτόχρονα να παρατηρούμε, να θυμόμαστε, να φανταζόμαστε, να αναπολούμε και να συγκρίνουμε εποχές και καταστάσεις.
            Ενώ γίνονται αυτά, το λεωφορείο έχει ήδη σταθμέυσει στον πρώτο προορισμό της σημερινής εκδρομής. Στο νέο υπερσύγχρονο μουσείο των Θηβών. Με τον τεράστιο και ανεκτίμητο αρχαιολογικό πλούτο που στεγάζει.
            Εκεί, προς τιμήν μας, μας περιμένει ο πρώτος πολίτης της ιστορικής αυτής πόλης, ο συμμαθητής μας και φίλος Σπύρος Νικολάου, με τον Γιάννη Δαλιάνη. Εδώ επίσης συναντήσαμε και τους συμμαθητές μας που έσπευσαν κατά μόνας, απο διάφορες κατευθύνσεις, πλην Αθηνών, ο Κώστας Πλεξίδας, ο Δημοσθένης Γαϊτάνης, ο Κώστας Λουκαδούνος με τον Κώστα Κοϊμτζόγλου και ο Αντρέας Τσιντάρης με τον Γιάννη Καμάρη.
            Ο φίλτατος Σπύρος είχε αναθέσει την ξενάγησή μας στο Μουσείο στον σπουδαίο αρχαιολόγο κ. Κουτσοδήμο. Περισσότερα για το Μουσείο και την ξενάγηση, θα αναφέρω σε ξεχωριστό σημείωμά μου.
           
Μετά το Μουσείο και την ξενάγηση και το εντατικό φροντιστήριο στην Μυθολογία και στην Ιστορία, περπατήσαμε στο σήμερα και στους δρόμους της σύγχρονης Θήβας, όπου συνυπάρχει το παρόν και το παρελθόν: Οδός Πινδάρου, οδός Επαμεινώνδα, οδός Λοξής Φάλαγγος κ.α. Ομορφα νεοκλασσικά και μοντέρνα κτίρια, εναλλάσσονται και βέβαια όπως σε όλες τις ελληνικές πόλεις, δεν λείπει και η ακαλαισθησία και η νεοελληνική προχειρότητα.
            Η κυριακάτικη αργία και ο λαμπερός ήλιος – που μας έλειψε αυτόν τον χειμώνα – συνηγόρησαν στην πάνδημη έξοδο των Θηβαίων, που κατέκλυσαν τις πλατείες και κατέλαβαν όλα τα διαθέσιμα τραπεζοκαθίσματα των cafe. Με μεγάλη δυσκολία βρήκαμε να καθήσουμε κάπου.
            Η μία ώρα ''άδεια'' που είχαμε, πέρασε γρήγορα και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού προς το λεωφορείο και απο εκεί προς το κέντρο εστιάσεως ''ΤΟ ΤΖΑΚΙ'', όπου θα γινόταν η κυρίως εκδήλωσή μας. Το όμορφο αυτό κέντρο, βρίσκεται δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Ο Σταθμός αν
είχε φωνή πόσα θα είχε να μας διηγηθεί!! Πόσα καυτά δάκρυα μούσκεψαν τα σκληρά τσιμεντένια κράσπεδα της αποβάθρας του! Πόσα δάκρυα πόνου και απελπισίας για αποχωρισμούς και πόσα δάκρυα χαράς και ευτυχίας για ξανασμιξίματα, για νόστιμο ήμαρ! Από την σάλα του κέντρου βλέπουμε ολόκληρη την πεδιάδα των Θηβών, (το Αόνιον Πεδίον)
            Το πρόγραμμα ξεκινάει με Γενική Συνέλευση η οποία είναι σύντομη, περιεκτική και ουσιαστική. Συνεχίζουμε με την κοπή της βασιλόπιτας (το φλουρί να πέφτει στον Γιάννη Μουτζουρέλη που διαμένει στην Μυτιλήνη) και μετά αρχίζει το ψυχαγωγικό πρόγραμμα
            Το λουκούλειο γεύμα, το καλό κρασί, (προσφορά Γιάννη Δαλιάνη) και η κατάλληλη DJ μουσική, συνέθεσαν μιά διονυσιακή πανδαισία, πώς μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού βρισκόμασταν στο σπίτι του; Ο Διόνυσος λοιπόν μας παρέσυρε στο μονοπάτι της έκστασης και οι μούσες σ' ένα ξέφρενο μαγικό χορό, που δεν νοιώθεις κούραση, που δεν νοιώθεις χρόνια να σε βαραίνουν. Τώρα γλεντάμε. Μόνο γλεντάμε. Ιδια η χαρά στον γάμο, στην Ανάσταση, στην Μάχη. Εδώ δεν περνάει απ' το μυαλό κανενός η λέξη ''γεράσαμε'' που ακούγεται άλλες στιγμές και σε άλλους
χώρους.
            Αλήθεια γεράσαμε; υπαρξιακό το ερώτημα. Πράγματι αν τα γεράματα μετριόντουσαν μόνο σε χρόνια, θάλεγε κανείς, πως ναί πέρασαν τα χρόνια. Ο καιρός που σπαρταρούσε μέσα μας  η δύναμη της νιότης, βρίσκεται ήδη πολύ μακρυά, κάπου χαμένος σ΄εποχή φευγάτης άνοιξης, μαζί με τα πουλιά της ελπίδας π΄αλλάξανε τόπο, χωρίς να τελειώσουν τ΄αρχινημένο τραγούδι, γιατί ποτέ δεν προλαβαίνουμε να τελειώσουμε αυτά που σχεδιάζουμε. Ομως τέτοιο μέτρημα, δεν στάθηκε ποτέ σίγουρο. Κάτι άλλο πορεύει την ηλικία. Ισως το καρδιοχτύπι και η σκοτούρα, ίσως η δράση και τα όνειρα, οι στόχοι και οι προσδοκίες, η διάθεση για αγώνα, η μάχη με το αδύνατο, το φλέρτ με τον κίνδυνο, η διάθεση για υπέρβαση, το ρίσκο, ίσως το αναπάντεχο, που απ' το λαό βαφτίστηκε με τ όνομα ''μοιραίο''.
            Οι όμρφες στιγμές όμως, κύλησαν γοργά όπως συμβαίνει πάντοτε και οι δείκτες του μεγάλου ρολογιού του σταθμού, έδειξαν περασμένες έξι το απόγευμα.
            Τα μενεξεδιά δάχτυλα της μέρας, ξεφύλισαν τα στερνά της ροδοπέταλα πέρα στην δύση και μείς πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

                                                                                                Αθήνα, Μάρτιος 2017
                                                                                                Γ. Παπαδ'όπουλος

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ



ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΑΞΕΩΣ 1973 ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΗΒΩΝ
    Η εκδρομή στην Θήβα περιελάμβανε και ξενάγηση στο νεότευκτο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης. Τυχόν παράλειψη θα ήταν ύβρις και ικανή απο μόνη της να μας χαρακτηρίσει. Το Μουσείο είναι ένα πραγματικό κόσμημα και στεγάζει ένα μικρό μόνο μέρος απο τους ανεκτίμητους θησαυρούς της πόλης και της ευρύτερης περιοχής της Βοιωτίας. Είναι όμως και πάλι πολύ μικρό, για να κατορθώσει να ανταποκριθεί στα τόσα εκθέματα που διαθέτει η περιοχή αυτή η οποία κατοικείται απο την παλαιολιθική εποχή.
    Η ξενάγηση έγινε από τον αρχαιολόγο κ. Κουτσοδήμο. Διήρκεσε 1 ώρα και 30 λεπτά, αλλά ο χρόνος αυτός ήταν ελάχιστος και δεν μας επέτρεψε να ενημερωθούμε ικανοποιητικά και να θαυμάσουμε τα υπέροχα εκθέματα, που στεγάζει αυτό το μουσείο κόσμημα. Μας δόθηκε όμως η ευκαιρία, να ταξιδέψουμε στο χρόνο, στον μύθο και στην ιστορία της πόλης των Θηβών, αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Βοιωτίας.
    Με τα φτερά της φαντασίας, πετάξαμε πίσω στο χρόνο και παρακολουθήσαμε:
    Τον Ζήθο και τον Αμφίωνα, τους γιούς του Διός και της Αντιόπης της κόρης του Νυκταίου, να θεμελιώνουν και να χτίζουν την πόλη. Ο Ζήθος να κουβαλάει τους ογκόλιθους και ο Αμφίων να παίζει τόσο γλυκειά μουσική με τον αυλό του, ώστε οι πέτρες να τοποθετούνται μόνες τους με την σειρά και έτσι να χτίζεται η πόλη.
    Τον Κάδμο να ιδρύει μία άρτια οργανωμένη πόλη, με την ακρόπολή της την Καδμεία να δεσπόζει μεγαλόπρεπη, με ένα πανίσχυρο οχυρωματικό τείχος να την προστατεύει και με επτά (7) διάσημες πύλες (Ηλεκτρίδες, Προιτίδες, Ωγύγιες, Ογκαϊδες, Ομολωϊδες, Υψιστες και Κρηνίδες), που της επέτρεπαν να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο. Κατά τον πρώτο Θηβαϊκό πόλεμο, (εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Ετεοκλή και Πολυνείκη), απέναντι απο κάθε πύλη, έλαβε θέση και ένας στρατηγός με τα στρατεύματά του.  Οι επτά στρατηγοί που επιτέθηκαν κατά της Θήβας αποτις ήσαν ο Αδραστος γιός του Ταλαού, ο Αμφιάραος του Οϊκλέους, Ιππομέδων του Αριστομάχου (αργείοι), ο Πολυνείκης του Οιδίποδος (Θηβαίος), ο Παρθενοπεύς του Μελανίωνος (Αρκάς), ο Τυδεύς του Οϊδέως (Αιτωλός) και ο Καπανεύς του Ιππονόου (δεν είναι γνωστή η προέλευσή του). Απο την υπόθεση αυτή εμπνεύσθηκε ο
Αισχύλος την τραγωδία «Επτά επί Θήβαις», που παρουσιάσθηκε στην Αθήνα το 467 π.Χ. Και με το έργο αυτό κέρδισε τον ποιητικό αγώνα που πραγματοποιήθηκε κατά το πρώτο έτος της 78ης Ολυμπιάδας. Νιώθαμε σαν να ήταν σήμερα ο γάμος του Κάδμου και της Αρμονίας, που κατέβηκαν όλοι οι θεοί του Ολύμπου και διασκέδασαν μαζί με τους θηντούς.
    Οι απόγονοι του Κάδμου, οι Λαβδακίδες, ενέπνευσαν με την κακή τους μοίρα, τους τραγικούς της αρχαιότητας, οι οποίοι συνέγραψαν καταπληκτικές τραγωδίες, μνημεία λόγου, που συνθέτουν τον λεγόμενο «Θηβαϊκό Κύκλο». Ο Οιδίποδας, γιός του Λαϊου και της Ιοκάστης, αποτελεί το πιό τραγικό πρόσωπο του Θηβαϊκού Κύκλου αλλά και τα παιδιά του (Ετεοκλής, Πολυνείκης, Αντιγόνη, Ισμήνη), τα ακολούθησε η κατάρα των Λαβδακιδών.
    Εδώ στην Θήβα, κοιμήθηκε ο Δίας στο σπίτι του Αμφιτρίωνα, κάνοντας τις τρείς νύχτες μία, (ο Δίας απέτρεψε την ανατολή του ήλιου για να παρατείνει την νύχτα της ηδονής του με την γυναίκα του Αμφιτρίωνα την Αλκμήνη, με την οποία γέννησε τον ημίθεο Ηρακλή).
    Εδώ γεννήθηκε ο θεός της χαράς και του κρασιού, ο Διόνυσος, ο γιός του Διός και της Σεμέλης.
    Εδώ γεννήθηκε  και έγραψε τις σελίδες δόξας, καθιστώντας την  Θήβα ηγεμονίδα πόλη, ο στρατηγός Επαμεινώνδας, ο εμπνευστής της λοξής φάλαγγας, καθώς και ο Πελοπίδας ο Διοικητής του Ιερού Λόχου.
    Εδώ γεννήθηκε, μεγάλωσε, εμπνεύσθηκε και έγραψε τα αριστουργήματά του, ο μεγάλος ποιητής Πίνδαρος.
    Εδώ κοντά ήταν ο ναός, ο αφιερωμένος στις Καβείρειες θεότητες, που ήσαν εκπρόσωποι της υποχθόνιας φωτιάς και του εγκέλαδου. Εκεί τελούνταν μυστήρια και εισέρχονταν μόνο οι μυημένοι.
    Ας πετάξουμε όμως με τα φτερά της φαντασίας και ας δούμε και την ευρύτερη περιοχή:
    Την πόλη των «χαρίτων», τον Ορχομενό, που ανέπτυξε πολιτισμό και οικονομία αξιοζήλευτη, κατά την εποχή του χαλκού. Εκεί έγραψαν ιστορία, οι Μινύες, που άφησαν αξιοζήλευτα έργα, όπως τους θολωτούς τάφους.
    Οι Μινύες επίσης, αποξήραναν για πρώτη φορά την λίμνη Κωπαϊδα, εδώ και περισσότερα απο 3000 χρόνια. Εδώ σώζεται ακόμη η πηγή όπου χόρευαν ανέμελα οι τρείς χάριτες, η Ευφροσύνη, η Αγλαϊα και η Θάλεια και λέγεται και σήμερα, όπως και τότε, Πηγή των Χαρίτων. Εδώ σε μιά σπηλιά, στις όχθες της λίμνης Κωπαϊδος, ζούσε, η μυθική Τευμησία αλεπόύ που ήταν προστατευόμενη της θεάς Αρτέμιδος. Το κυνήγι της απο   το σκυλί Λαίλαπα, που ήταν προστατευόμενο του θεού Αρεως, κράτησε
μία ολόκληρη μέρα και κατέβηκαν να το παρακολουθήσουν και οι θεοί του Ολύμπου.
    Την Αλίαρτο, όπου γεννήθηκε ο Κέκροπας και η Αλκμήνη, πέθανε ο μάντης Τειρεσίας και σκοτώθηκε το 395 π.χ  ο στρατηγός Λύσανδρος, κατά την πολιορκία της πόλης απο τους Σπαρτιάτες.
    Σε μικρή απόσταση, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φώς την αρχαία πόλη Ακραιφνία ΄ , ενώ ανατολικά, στο όρος Πτώον, υπάρχει ιερό του Απόλλωνα Πτώου, όπου υπήρχε Μαντείο και όπου τελούνταν γυμνικοί και μουσικοί αγώνες κάθε πέντε χρόνια.
    Τις Θεσπιές, όπου ο έρωτας ετιμάτο περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή και όπου προς τιμήν του έχτισαν ναό. Ξακουστές για την ομορφιά τους ήταν και οι γυναίκες των Θεσπιών. Η πιό γνωστή ήταν η Φρύνη. Διάσημη εταίρα ξακουστή για το κάλλος της. Εζησε στην Αθήνα τον 4ο π.Χ. αιώνα. Το πραγματικό της όνομα ήταν Μνησαρέτη, αλλά για την χλωμάδα της, ονομάσθηκε Φρύνη. Αποτέλεσε το μοντέλο του Πραξιτέλους, όταν φιλοτέχνησε το άγαλμα το γνωστό ως «Αφροδίτη της Κνίδου».
    Την Χαιρώνεια, όπου σπαταλήθηκε πολύτιμο ελληνικό αίμα, στην ομώνυμη εμφύλια μάχη και όπου θυσιάσθηκε ο Ιερός Λόχος μέχρις ενός. Προς τιμήν τους λαξεύθηκε ο Λέων της Χαιρωνείας, που κοσμεί μέχρι σήμερα τον χώρο. Η Χαιρώνεια είναι επίσης πατρίδα του Πλουτάρχου, του μεγάλου αυτού ιστορικού διεθνούς ακτινοβολίας/εμβελείας και διαχρονικής επιστημονικής εγκυρότητας.
    Την Λειβαδιά, που είναι η πρωτεύουσα του Νομού, και που ο Ομηρος την αναφέρει ως Μήδεια. Το σημερινό της όνομα το οφείλει στον ήρωα Λεβαδό, ο οποίος έπεισε τους κατοίκους να κατεβούν χαμηλότερα και να κτίσουν την πόλη στην σημερινή της θέση. Ελαβε μέρος στον Τρωϊκό Πόλεμο, με αρχηγό τον Αρκεσίλαο. Εγινε διάσημη απο το μαντείο του Τροφωνίου Διός, ένα απο τα πέντε (5) γνωστά μαντεία της αρχαιότητας και προπομπό για τους Δελφούς.
    Τις Πλαταιές όπου έπεσε η αυλαία των ελληνοπερσικών πολέμων και κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό ο ρούς της μελλοντικής Ιστορίας της Ευρώπης. Εκεί έλαβε χώρα το 479 π.Χ. η τελευταία μάχη, μετά την δεύτερη εισβολή των Περσών. Οι Ελληνες με αρχιστράτηγο τον Σπαρτιάτη Παυσανία, νίκησαν τους Πέρσες του Μαρδονίου. Τόσο ο μάντης των ελληνικών στρατευμάτων Τισαμενός όσο και ο επίσης Ελληνας μάντης των περσικών στρατευμάτων, ο ηλείος Ηγησίλαος, είχαν προβλέψει ότι αυτός που θα επιτεθεί πρώτος, θα ηττηθεί, πράγμα το οποίο και συνέβη. Οι Πέρσες κλονίσθηκαν όταν φονεύθηκε ο
τρομερός αρχηγός του ιππικού τους, ο Μασίστιος και κατέρευσαν, όταν ο σπαρτιάτης λοχαγός Αρίμνηστος, εφόνευσε τον αρχιστράτηγο Μαρδόνιο.
    Τα Λεύκτρα, όπου το 371 π.Χ. στην ομώνυμη μάχη, οι Θηβαίοι νίκησαν τους μέχρι τότε αήττητους Σπαρτιάτες. Με την νίκη αυτή οι Θηβαίοι απέκτησαν την ηγεμονία στον ελλαδικό χώρο.
    Στην μάχη αυτή, αναδείχθηκε η στρατιωτική ιδιοφυϊα του Επαμεινώνδα, ο οποίος επενόησε και εφήρμοσε για πρώτη φορά την «λοξή φάλαγγα».
    Τα ποτάμια που ποτίζουν τις εύφορες πεδιάδες της Βοιωτίας:   
    Ο Ασωπός γιός του Ποσειδώνα και της Πηρούς, με τους δύο γιούς και τις 20 θυγατέρες.
    Ο Ισμηνός, γιός του Ασωπού και της Μετώπης ή του θεού Απόλλωνα και της Ωκεανίδας Μελίας, ή της Νιόβης και του Αμφίωνα.
    Ο Βοιωτικός Κηφισσός, ο μεγαλύτερος ποταμός της περιοχής που καλύπτει το 50% των αρδευτικών αναγκών της πεδιάδος της Κωπαϊδας. Στην αρχαιότητα λατρεύονταν ως θεός. Το άγαλμά του περιλαμβάνεται στην σύνθεση του δυτικού αετώματος του Παρθενώνα και βρίσκεται στο Βρεττανικό Μουσείο.
    Τα όμορφα βουνά, που το καθένα έχει τους μύθους και την ιστορία του:
    Ο Κιθαιρώνας, όπου και το Μαντείο Σφραγητίδων Νυμφών, με ιέρειες τις Κιθαιρωνίδες Νύμφες. Εκεί επίσης κατοικούσαν οι τρομερές Ερινύες.
    Ο Ελικώνας όπου κατοικούσαν οι Νύμφες και οι Μούσες, όπου και η πηγή των Μουσών, η Ιπποκρήνη. Οποιος έπινε απο εκεί, αποκτούσε το χάρισμα της ποίησης. Εκεί επίσης διεξάγονταν αγώνες, προς τιμήν του έρωτα και των μουσών.
    Το Υπάτιο όρος, όπου υπήρχε ναός του Διός στην κορυφή, ενώ στους πρόποδες υπήρχε η πολιτεία του Γλίσαντα, όπου διεξήχθη η μάχη των επιγόνων με τους Θηβαίους.
    Το Φίκιον όρος (λόφος στην πραγματικότητα), ή όρος της Σφίγγας. Εδώ καθόταν το μυθικό τέρας, η Σφίγγα και έθετε το αίνιγμά της στους περαστικούς οι οποίοι, μη μπορώντας να το απαντήσουν, γίνονταν λεία της. Ο Οιδίποδας το απάντησε και η Σφίγγα γκρεμίστηκε απο το βουνό.
    Συνεχίζοντας την ξενάγηση περνάμε στην βυζαντινή εποχή, στην τουρκοκρατία και φθάνουμε μέχρι σήμερα.
    Τόσο ο διατιθέμενος χρόνος, όσο και ο διατιθέμενος για την περιγραφή χώρος είναι περιορισμένος.
    Γι αυτό και κλείνω εδώ, αυτό το ταξίδι στον μύθο και στην Ιστορία. Ενα ταξίδι συναρπαστικό και συνάμα ωφέλιμο, διδακτικό και μορφωτικό.

                                                                                                              Αθήνα, Μάρτιος 2017
                                                                                                              Γ. Παπαδόπουλος